23.11.08

Η ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ

Η Casa del fascio του Giuseppe Terragni*, 72 χρόνια μετά την
ολοκλήρωσή της στο Κόμο (Β. Ιταλία), εξακολουθεί να γοητεύει
με τον ποιητικό της «ρασιοναλισμό» και αντιστέκεται πάντα
με εκπληκτική διαύγεια στην αχαλίνωτη ρητορεία της σημερινής
«κατανάλωσης» που κινδυνεύει να μετατρέψει την Αρχιτεκτονική
-του άπληστου αναπτυγμένου κόσμου- σε ανατριχιαστικό

εργαστήρι του δρ Καλιγκάρι**

G.Terragni,Casa del Fascio,Kόμο- Iταλία / φωτο.Ε.Πεπόνης(2008)

Μερικές φωτογραφίες από το Κόμο της Β. Ιταλίας, σταλμένες πριν λίγες μέρες από το φίλο Αρχιτέκτονα Μανόλη Πεπόνη που πήγε εκεί αυτό το μήνα, ήταν η αφορμή για να θυμηθώ και πάλι τη δουλειά και την αξεπέραστη αρχιτεκτονική κατάθεση του Giuseppe Terragni στην Αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα , ιδιαίτερα την «ηρωική» εποχή που αναπτύσσονταν ο μοντερνισμός σε μια περίοδο μεγάλου καλλιτεχνικού, αρχιτεκτονικού και βέβαια κοινωνικού και πολιτικού αναβρασμού. Μεγάλο μέρος αυτής της κληρονομιάς κατάφερα να δω κι ο ίδιος πριν από 12 χρόνια σε μια επίσκεψή μου εκεί.

Η αρχιτεκτονική του μπετόν, γέννημα μιας νέας τότε ακόμη κατασκευαστικής καινοτομίας που εισήγαγε με ριζοσπαστικό τρόπο τα νέα υλικά στο πεδίο της αρχιτεκτονικής του «θαυμαστού» καινούριου κόσμου μετά την τεχνογνωσία που έφερε η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση ,υπήρξε ένας προνομιακός χώρος έκφρασης για το μέγιστο αρχιτέκτονα-ποιητή του πρώιμου μοντερνισμού του μεσοπολέμου τον Giuseppe Τerragni.

Είναι μοναδικός ο τρόπος που κατάφερε να στοιχειώσει μέσα στο έργο του εκείνη την εκπληκτική συναίρεση της «πολιτισμικής γεωμετρίας» των χαράξεων και της ορθολογικής μορφής δημιουργώντας τα ιδιοφυή και επεξεργασμένα λειτουργικά και τυπολογικά κτιριακά του δοκίμια που ενσωματώνουν όλη την πνοή της νεωτερικότητας και εξακολουθούν πάντα να αποτελούν «ιερούς» τόπους της καταστατικής περιόδου της μοντέρνας Αρχιτεκτονικής του μπετόν.

Από το 1909 που ο Γερμανός Peter Behrens σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας το περίφημο Turbinehalle της AEG στο Βερολίνο, μετασχημάτισε ένα χώρο βαριάς βιομηχανικής χρήσης σε μορφολογικό προανάκρουσμα μιας ριζοσπαστικής αρχιτεκτονικής μετάβασης, ίσαμε το 1932-36 που στην περιοχή των λιμνών στο Κόμο ο Giuseppe Terragni με την έμπνευση και το ταλέντο του μετέτρεψε ένα κτίριο γραφείων του Ιταλικού φασιστικού κόμματος σε κτισμένη επιτομή και εμβληματική γεωμετρική δομή και μανιφέστο μιας ριζικά καινούριας αρχιτεκτονικής, είχαν περάσει μόλις 23 χρόνια. Χρόνια γεμάτα από ανατροπές ,ρήξεις και συζητήσεις που κατάφεραν να γονιμοποιήσουν στο χώρο της Αρχιτεκτονικής, της Τέχνης και των ιδεών μεγαλόπνοα προγράμματα και μανιφέστα που χαρακτήρισαν ολόκληρο τον αιώνα που ακολούθησε και σημάδεψαν οριστικά το πέρασμα σ΄ένα καινούριο κόσμο. Βέβαια η εκρηκτική και αμφίθυμη αυτή εποχή σημαδεύτηκε από τη μεγάλη κρίση του μεσοπολέμου και τους δυο παγκόσμιους αφανισμούς και είναι πραγματικά να διερωτάται κανείς πως δεν κατάφερε να αποτρέψει με την ορμή της και τον επηρεασμό των συνειδήσεων, το άνοιγμα της πύλης της Κόλασης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου αφανίστηκαν εκατομμύρια Εβραίοι, τσιγγάνοι και διαφορετικοί κάθε λογής. Στο σημείο αυτό όμως αξίζει να θυμίσω πως το Γενάρη του ΄42 στη σύσκεψη των ναζί για την «τελική λύση» από τους 15 που συμμετείχαν, οι 12 είχαν ανώτατη μόρφωση και πρόσθετους ακαδημαϊκούς τίτλους. Αυτό όμως δεν στάθηκε αρκετό για να αποτρέψει την απόφασή τους γιατί ο «Λόγος» είχε εκλείψει και κανένας ηθικός φραγμός δεν απέμενε. Εξ άλλου μετά τη φοβερή «νύχτα των κρυστάλλων» ,ο ζόφος είχε κυριαρχήσει παντού.

Είχα πάντα την προσωπική απορία πως η ρώσικη αβαν-γκαρντ και οι πρωτοπορίες της τέχνης και της αρχιτεκτονικής του Bauhaus και του ποιητικού μοντερνισμού του μεσοπολέμου, πως το Dada και ο σουρεαλισμός που προσπάθησε να απελευθερώσει τη ζωγραφική από τα δεσμά κάθε φορμαλισμού, πως η ψυχανάλυση και η ερμηνεία και η εισαγωγή του ονειρικού στοιχείου και στην καλλιτεχνική ανάλυση, πως τα πολιτικά προγράμματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και ο διεθνικός αγώνας στην Ισπανία το ΄36 για την Ελευθερία, δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν το ξύπνημα του τέρατος του πολέμου και τον ανθρώπινο παραλογισμό και να αποτρέψουν τη μετατροπή της εποχής της νεωτερικότητας σε ορθάνοιχτη πύλη του ερέβους στο Άουσβιτς και αλλού, πάνω στην οποία με απίστευτο κυνισμό γράφονταν με ειρωνικό (?) τρόπο το σύνθημα, «η εργασία απελευθερώνει»(arbeit macht frei). Γιατί δεν κατάφερε η τέχνη και η υψηλή αρχιτεκτονική, η διανόηση και το ουμανιστικό ιδεώδες, να εξημερώσει το θηρίο που υπάρχει μέσα μας και το άφησε να εκφραστεί τόσο βίαια, στις μαζικές δίκες και την εξάπλωση των γκουλάγκ στη Μόσχα το ’35, στην ισοπέδωση της Γκερνίκα στην Ισπανία από τους «κόνδορες» της νέας φαιάς τάξης του φασιστικού παραληρήματος, στη φασιστική πανούκλα που σάρωσε την Ευρώπη και τον κόσμο για 15 χρόνια, στους βομβαρδισμούς των αθώων στη Δρέσδη ,τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι?

Πάντα είχα την απορία πως κατάφερε ο ιταλικός φασισμός να συναγάγει στις τάξεις του και να τον υπηρετήσουν με απίστευτη αφοσίωση όλα τα μέλη της εικαστικής και της αρχιτεκτονικής πρωτοπορίας εκείνης της περιόδου. Τι να πει κανείς για τη μετατροπή του Ezra Pound και του Σελίν σε οργισμένους κήρυκες και απολογητές της πιο σκοτεινής και αποκρουστικής πολιτικής τάξης που παγιώθηκε στην Ευρώπη από το φασισμό και το ναζισμό στη διάρκεια του μεσοπολέμου? Η τέχνη που δεν δίστασε να τεθεί κι η ίδια στη υπηρεσία της «Επανάστασης» δεν κατάφερε στο τέλος να εναντιωθεί και να αντιπαλέψει τη μετατροπή και της ίδιας σε Κρόνο που κατασπάραξε τα ίδια τα παιδιά του. Ο φλογερός Μαγιακόφσκι φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι του όταν είδε να καταρρέει το προσωπικό, το ερωτικό και το επαναστατικό του όραμα, οι αντιφρονούντες κάθε λογής κατέληξαν στα παγωμένα γκουλάγκ όταν δεν χτυπήθηκαν με σκεπάρνια, ο μεγάλος στοχαστής Βάλτερ Μπένζαμιν αυτοκτόνησε το 1940 κυνηγημένος από τους ναζί αφού πρώτα κατάφερε να προδιαγράψει με προφητικό τρόπο στα γραπτά του την αφύπνιση του τέρατος και τον επερχόμενο παραλογισμό, οι ποιητικές προτάσεις και τα έργα της αρχιτεκτονικής και της εικαστικής πρωτοπορίας σκεπάστηκαν από σωρούς ερειπίων και τα φρικτά μνημεία του πιο ακραίου και μεγαλομανιακού εκφασισμού που δυνάστευσε για 15 χρόνια την Ευρώπη μετατρέποντας τη σε απέραντο «κρανίου τόπο» και κυρίως καταργώντας κάθε ηθικό φραγμό στους ανθρώπους…«Η ποίηση μετά το Άουσβιτς δεν έχει πια νόημα, είναι βαρβαρική» έγραψε ο Τιοντόρ Αντόρνο μετά τη φοβερή εκείνη εποχή...Κι όμως ο κόσμος μπόρεσε και πάλι να σταθεί όρθιος και να προχωρήσει..

Σήμερα υπάρχει η Ιστορία και το δικό μας μοναδικό όπλο, η μνήμη…Η περιήγηση στα σπαράγματα αυτής της φοβερής εποχής, ακόμη και όταν γίνεται με αφετηρία τις φωτογραφίες ενός αριστουργήματος της μοντέρνας αρχιτεκτονικής πρέπει να έχει το κουράγιο να αντιμετωπίζει ολόκληρη την αλήθεια και όχι μόνο το μικρό της - ίσως- μέρος που μας ενδιαφέρει…

Η Casa del fascio του Giuseppe Terragni, αυτή η στέρεη και στιβαρή αρχιτεκτονική χειρονομία, κατάφερε με γοητευτικό τρόπο να συναιρέσει την ποιότητα του κτιριακού κελύφους με την ιδιοφυή επεξεργασία και παραγωγή της εσωτερικής του «δομής», να παραθέσει και να συνθέσει με ρηξικέλευθο τρόπο τα «πλήρη και τα ανοίγματα» και να μετατρέψει την παρουσία του «ανοικτού και του κλειστού» σε ένα ερμηνευτικό δοκίμιο της αξίας του «κενού» χώρου στην οργάνωση της αρχιτεκτονικής λύσης. Με ριζοσπαστικό και καινοτόμο βλέμμα δεν δίστασε να συναρμόσει τα «φυσικά» υλικά της παράδοσης με τα «τεχνητά» της νεωτερικής παραγωγής και να στοιχειώσει σε κτισμένη πρόταση τις έννοιες της διαφάνειας και της περατότητας του κτιριακού οργανισμού. Έτσι με διακριτό τρόπο προχώρησε στην εξέλιξη και τη μετάβαση από μια υπερχιλιόχρονη κυριαρχία του συμπαγούς και του αδιαπέραστου σε μια καινοφανή αντιμετώπιση με τη διάτρησή του και την εισχώρηση του εξωτερικού χώρου στο εσωτερικό.
Με μοναδική μαεστρία πραγματοποίησε τη λειτουργική επίλυση συνταιριάζοντάς την με την οργάνωση ενός ισχυρού και ευανάγνωστου κατασκευαστικού κανάβου του φέροντα οργανισμού και αναδεικνύοντας τις ποιότητες της συνάφειας και της αλληλοκάλυψης ή της υπέρθεσης των κατασκευαστικών στοιχείων σε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και οριοθετήσεις της εσωτερικής λογικής του ίδιου του κτιρίου.Η κυκλοφορία μέσα στο κτίριο και οι μεταβάσεις, τα περάσματα και οι ανυψώσεις από στάθμη σε στάθμη αποτελούν τον πιο δυνατό εσωτερικό σχολιασμό της σχέσης του με το περιβάλλον και την κλίμακα μεγεθών της πόλης, ενώ ο χειρισμός της καταλυτικής επίδρασης του φωτός στη διάρκεια της μέρας και της νύχτας, αναδεικνύει και υπογραμμίζει τις εξαιρετικές συλλήψεις και της πιο μικρής λεπτομέρειας του κτιριακού οργανισμού και του λεπταίσθητα επεξεργασμένου μοντερνιστικού του κελύφους…

Όποιος Αρχιτέκτονας (ή μη) βρεθεί στην πόλη του Κόμο αξίζει να δει αυτό το υπέροχο «τεύχος»*** και βέβαια ό,τι άλλο μπορέσει(Novocomum,asilo infantile κλπ) για να νιώσει έστω για λίγο την ακατάλυτη πνοή της μεγάλης μοντέρνας αρχιτεκτονικής, τότε που εκείνοι που την υπηρετούσαν αναζητούσαν εκτός από τη στερέωση των κτιρίων τους ,την ίδια την «ηθική θεμελίωση» μιας καινούριας εποχής που θα ήτανε ταγμένη στην εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών του ανθρώπου…
Odyss 23.11.08

*Ιταλός Αρχιτέκτονας (18.4.1904-19.7.1943),ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του αποκαλούμενου ποιητικού ρασιοναλισμού στη μοντέρνα αρχιτεκτονική, με σημαντικό έργο στη διάρκεια του μεσοπολέμου,το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δημιούργησε στην πόλη του Κόμο στη Β.Ιταλία.
**Η γνωστή καλτ ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού , γυρισμένη το 1919-20 από το σκηνοθέτη Robert Wienne
***τεύχος=κτίσμα (από το ρήμα τίκτω)

17.11.08

MEMORIA EXPERGEFACTIONIS*

17.11.1973…35 χρόνια μετά


Οι αντιστάσεις των συνειδήσεων
κοινός τόπος και γονιμοποιός δύναμη

της "αρχιτεκτονικής των εξεγέρσεων"

Φοβάμαι

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία- μεσούντος κάποιου Ιουλίου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου’ κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν ταβέρνες
και τα’ σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίδιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμη περισσότερους.

Μανόλης Αναγνωστάκης

(το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983
και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή»)

1973…Θυμάμαι εκείνη τη μέρα...Μαθητής στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου…Δεν ξέραμε πολλά εμείς τότε…Ο θειός μου ο Νίκος –φανατικός Καραμανλικός από παλιά- μου είπε πως η χούντα όπου να΄ναι θα πέσει και θα γυρίσει ο Καραμανλής...Μετά από μερικούς μήνες επιβεβαιώθηκε, αφού χρειάστηκε πρώτα να υποφέρουν πολλοί και να θρηνήσουμε την Κύπρο…

1977…Πολυτεχνείο, στην Αρχιτεκτονική…Η μεγάλη πορεία, ήδη είχαν αρχίσει να κυριαρχούν οι κάθε λογής κάπηλοι. «Το πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή- ήτανε εξέγερση» διαμαρτύρονται κιόλας οι τοίχοι…Ο εκφυλισμός δεν άργησε με πρωταγωνιστές βέβαια εκείνους που τις μέρες του Νοέμβρη μιλούσαν στην αρχή για προβοκάτορες…

1981…Κουμής, Κανελοπούλου..Νεκροί στην πορεία…Το πρόσωπο του φασισμού ξαναδίχνει τα δόντια του…Το 1983 ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης γράφει το ποίημα «Φοβάμαι» που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Αυγή»..

17 Νοέμβρη 1989, στην επέτειο των 50 χρόνων από την εισβολή των ναζί στο Πανεπιστήμιο της Πράγας γίνεται η βελούδινη επανάσταση για να απαλλάξει τον κόσμο από τα δεινά μιας άλλης αυταπάτης που ορισμένοι λιβανίζουν ακόμη ,αποσιωπώντας την αποκρουστική όψη των γκουλάγκ και ανακαλύπτοντας ξανά τους κάθε λογής πατερούληδες…

Στη Βαρκελώνη το ’36,οι μαχητές της Ελευθερίας άφησαν μια μοναδική μαγιά που για πολλά χρόνια στη διάρκεια του 20ου αιώνα κατάφερε να εναντιωθεί στους φανατισμούς, γονιμοποιώντας πάντα την πιο βαθιά ανθρώπινη συνείδηση που αντιπαλεύει με τις κάθε λογής εξουσίες…Ο διαρκής αγώνας του ουμανισμού απέναντι στη λήθη…

Georg Grosz,The pillars of Society,1926 Georg Grosz, Toads of property.1920
2008…Στην αρχή ενός καινούριου αιώνα αυτό που μας απόμεινε σαν όπλο είναι η μνήμη και οι συνειδήσεις μας…Το Πολυτεχνείο υπήρξε η «εξεγείρουσα» συνιστώσα που οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε, χωρίς καταθέσεις στεφάνων και επετειακούς δεκάρικους κενούς περιεχομένου …Κόντρα στους φανατισμούς που εκμαυλίζουν τις ψυχές και την ανθρώπινή μας ιδιότητα, κόντρα στην «κατανάλωση» που σαν αναισθητικό μας τυφλώνει για να μην μπορούμε να δούμε πιο πέρα από τις επίπλαστες ατομικές μας προτιμήσεις…
Ας αντιτάξουμε το Πρόσωπο και το Λόγο ,τη συλλογική μας έγνοια για τον όποιο «άλλο» και ας αντισταθούμε σε όλα εκείνα που δεν μας αφήνουν να επαναθεμελιώσουμε ένα άλλο κόσμο που είναι- τουλάχιστον ηθικά - εφικτός…ΠΥΡ στις συνειδήσεις λοιπόν...Αυτό είναι σήμερα το νόημα της εξέγερσηςτου '73 και η α-λήθεια που μπορεί να μας κινητοποιεί…

Odyss 17.11.08

* εξεγείρουσα μνήμη στα λατινικά

14.11.08

ΤΟ ΨΗΦΙΑΚΟ ΕΠΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

Μην χάσετε την προβολή της ταινίας
«To σύνδρομο της Χιονάτης» του -και δικού μας-
Άγγελου Σπάρταλη
όσοι βρεθείτε
στη Θεσσαλονίκη
στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου,

την Κυριακή 16.11.2008


Φωτο. από την ταινία "To σύνδρομο της Χιονάτης"του Άγγελου Σπάρταλη

Ο ΄Αγγελος Σπάρταλης μεταμορφώνει ξανά την εκρηκτική δημιουργική του έμπνευση σε ποιητικό ψηφιακό παραλήρημα που υπονομεύει με όλα τα εκφραστικά μέσα του σινεμά και της τεχνολογίας τις νυσταλέες ιδεοληψίες και τον επιθανάτιο ρόγχο μιας θνήσκουσας παρακμιακής πραγματικότητας και μετασχηματίζει με την κεφάτη και ανατρεπτική ματιά του την όψη των πραγμάτων που έρχονται σε τρυφερό πρελούδιο ενός ανώριμου –ευτυχώς ακόμη- πατέρα και δημιουργού…..Όσοι δεν ξέρουν τη δουλειά του Σπάρταλη χάνουν και σίγουρα είναι καιρός να ασχοληθούν σοβαρά μαζί του…Το τελευταίο του ψηφιακό του εγχείρημα που τελικά ονομάστηκε «Σύνδρομο της Χιονάτης» (παλιότερα ξέραμε το σύνδρομο της Κίνας, θυμάστε τον τρόμο να μην ξε-τρυπήσει ο πλανήτης και μας θάψει όλους στο πυρηνικό έρεβος),σίγουρα διαθέτει ένα γοητευτικό τίτλο που προέκυψε μάλιστα με διαδραστικό τρόπο μέσω μιας ψηφοφορίας στο διαδίκτυο (εγώ συμμετείχα αλλά έχασα) αλλά δεν ξέρω ακόμη πόση σχέση έχει ως περιεχόμενο με την ίδια τη Χιονάτη στο βάθος (σίγουρα υπάρχουν κάποιοι συσχετισμοί) αλλά αυτό μου προξενεί ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί μου θυμίζει το θεατρικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Φαλακρή τραγουδίστρια» όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε καμιά φαλακρή και αυτονόητα βέβαια ούτε και καμιά τραγουδίστρια...

Η δουλειά του Άγγελου Σπάρταλη έχει να κάνει μόνο με την έμπνευση και το καθαρό συναίσθημα και θα έλεγα με επιμονή και απόλυτη επίγνωση πως έχει σχέση μόνο με την τεράστια και αξεπέραστη παράδοση που με συγκλονιστικό τρόπο το ντανταϊστικό κίνημα κατάφερε να στοιχειοθετήσει σε καλλιτεχνική χειρονομία και να θραύσει και τα τελευταία ίχνη της σοβαροφάνειας που ο Μαρσέλ Ντυσάν περιποιήθηκε δεόντως στη δική του εκδοχή της Τζιοκόντας του Ντα Βίντσι, δυο χρόνια μετά την έκθεση του περίφημου ουρητήρα με τον σαρκαστικό τίτλο «Συντριβάνι»("fountain") στην έκθεση του 1917 στη Νέα Υόρκη…

Marcel Duchamp,Fountain,1917

Άγγελε, δεν θα είμαι την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη αλλά εύχομαι καλή επιτυχία στην προβολή σου και καλό κουράγιο στους κάθε λογής λογικούς και ρεαλιστές θεατές της που ματαίως θα αναζητήσουν μηνύματα ή και αφορμές για ...μηνύσεις...
Marcel Duchamp, L.H.O.O.Q., 1919
Καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις με τη μοναδική σου εσωτερική ματιά που μπορεί να σκανάρει τα πάντα και να τα μετατρέπει σε εκλάμψεις ενός μοναδικού αισθήματος…

Odyss 14.11.08

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
ΣΤΙΣ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
«ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ»
ΣΤΟ 49ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Ο πραγματικός αρχηγός της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν ζει ελεύθερος ανάμεσα μας σχεδιάζοντας το επόμενο χτύπημα. Την ίδια στιγμή, η τελευταία εκτελέστρια της οργάνωσης ερωτεύεται τον μυστικό πράκτορα που την καταδιώκει, γνωρίζοντας ότι είναι αστυνομικός αλλά όχι ότι είναι και ο αδελφός της. Όλα αυτά, σε μία ταινία Comix.»
Η ταινία «Το Σύνδρομο της Χιονάτης» συμμετέχει επίσημα στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στο διαγωνιστικό τμήμα DigitalWave. Πρώτη προβολή την Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2008 και ώρα 20:30 στο Cine Tonia Marketaki στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
«Η ταινία κινείται από το αρχαίο στο σύγχρονο. Από τη μία -σύμφωνα με τα πρότυπα της Ελληνικής τραγωδίας- ο θεατής γνωρίζει τις λεπτομέρειες του μύθου, ενώ ο ήρωας στη σκηνή (στο πανί) αγνοεί ως το τέλος την τραγική του μοίρα. Από την άλλη -σύμφωνα με τον κατακερματισμένο, δικό μας κόσμο- η ιστορία αναπτύσσεται με την μορφή ενός βιβλίου comix που το ξεφυλλίζει
άναρχα ο αέρας.»
Η ταινία είναι ψηφιακή και διαρκεί 75 λεπτά.
Σενάριο, Σκηνοθεσία, Μοντάζ, Animation: Άγγελος Σπάρταλης. Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου, Σκηνικά: Νίκος Κούνδουρος. Παραγωγή: Wish You Luck film productions ©2008. Παίζουν: Μάνος Βακούσης (Γιατρός), Ulli Rot (Χιονάτη), Πέτρος Πολυκανδριώτης (Πράκτορας), Μαριάνθη Μενεγάκη (Μάνα), Μαρία Σπαθαράκη (Κόρη), Νίκος Κούνδουρος (Μεγάλος), Ηλίας Φραγκάκης (Αστυνόμος). Μουσική: OBLIVION, Αντώνης Παπασπύρος. Τραγούδια: COMMON SENSE.

ΔΕΙΤΕ ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΤΟ YOUTUBE
http://www.youtube.com/watch?v=Ulqo6NeVHJA

8.11.08

ΕΡΩΣ-ΕΙΡΩΝ

Ανήμερα της γιορτής* της Αγγέλας Καστρινάκη**
κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο
«Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας»***
και ο συνειρμός με το "Έρως-Ήρως"

του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη -και όχι μόνο-
είναι αναπόφευκτος




Ποια Αρχιτεκτονική σας αρέσει ρωτήθηκε κάποτε ο σπουδαίος Αρχιτέκτονας και δάσκαλος Άλντο Ρόσι όταν ζούσε.Και απάντησε χωρίς περιστροφές «..μα η αρχιτεκτονική των φίλων μου..».Στη συνέχεια προκλήθηκε να εξηγήσει τη –φαινομενικά- απόλυτη αυτή διατύπωση και συνέχισε λέγοντας.. « Οι φίλοι μου είναι ο κόσμος μου, οι προσλήψεις μου, οι προτιμήσεις μου, οι ευαισθησίες μου και η κοινή ματιά στα πράγματα και την ίδια την ύπαρξη...Κοντολογίς ένα κομμάτι από μένα τον ίδιο...Γι΄αυτό σας απάντησα έτσι…»

Πως το θυμήθηκα τώρα αυτό…Για να πω αμέσως από την αρχή πως η λογοτεχνία είναι μια δύσκολη υπόθεση σήμερα…Και βεβαίως για να συμπληρώσω πως στο τοπίο της δικής μου προτίμησης –όπου χωρούν λίγες και συγκεκριμένες επιλογές- τα βιβλία της φίλης μου της Αγγέλας αναμφίβολα κατέχουν μια πρωτεύουσα θέση…Μου αρέσει ιδιαίτερα η γραφή της και κυρίως η διάθεση που την εμβρυουλκεί και θεωρώ πως με μοναδικό και προικισμένο τρόπο καταφέρνει να συναιρέσει την οπτική της γενιάς μας με ό,τι πιο σχολαστικό, δημιουργικό και κεφάτο μαζί αντιπροσωπεύει η σύγχρονη λογοτεχνική και φιλολογική ματιά, τουλάχιστον…Το σύγχρονο από το συγχρονικό έχει την ίδια απόσταση που είχε το μοντέρνο –της ηρωικής εποχής- από τις κάθε λογής μοντερνιστικές εκδοχές μιας αμήχανης και μιμητικής στο βάθος μετάβασης που επιχειρούσαν οι απολογητές μιας άκαμπτης και "ιεραρχικής" σχεδόν εμμονής στην «παράδοση»…Το αναφέρω αυτό για να υπογραμμίσω την "υποψιασμένη" ποιότητα της σύγχρονης λογοτεχνικής πρότασης της Αγγέλας που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις αμέτρητες ιδεοληψίες της λογοτεχνικής μας «ιερότητας»... Aφήνει με γενναιοδωρία να περάσει το φώς του καινούριου και να εκφράσει την ίδια την επιθυμία του δημιουργού για τη ριζοσπαστική διεκδίκηση ενός λόγου που επαναθεμελιώνει με νέους τρόπους τις όποιες ηθικές συνιστώσες του κόσμου μας…

«‘Ερως-είρων» είναι η συνειρμική δική μου "μεταφορά" που αμφιβάλλω αν έχει την παραμικρή σχέση με τον «Έρωτα-Ήρωα» ενός άλλου προικισμένου -και αγίου- των γραμμάτων μας, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Γεγονός είναι πως η γλώσσα μας εξακολουθεί να διαθέτει την πρωτογενή γοητεία με την οποία την εφοδιάζουν οι λέξεις και οι αμέτρητοι τρόποι που μπορούν να σταθούν η μια δίπλα στην άλλη δημιουργώντας αυτό το εκπληκτικό παιχνίδι των ηχήσεων και των παρηχήσεων... Αποκαλύπτεται έτσι με τρανό τρόπο πόσο αειφορική είναι η περιπέτειά της στο χρόνο... Πιο πολύ ακόμη μετρά η δική μας ετοιμότητα να δεχόμαστε με τα μάτια της ψυχής ανοιχτά το γόνιμο σπόρο που σκορπά για να τον μεταφέρει όσο γίνεται πιο μακριά ο δυνατός άνεμος της πιο κρυφής μας συνείδησης, Άγγελος καμιά φορά και της πιο μυστικής εσωτερικής μας συνθήκης…Το βιβλίο της Αγγέλας που κυκλοφόρησε σήμερα ξεκίνησε ήδη μια διαδρομή που αξίζει και μια συνάντηση μαζί μας…Αν το δείτε οπουδήποτε μη διστάσετε να το πάρετε ή να το χαρίσετε –ίσως- σε κάποιο έρωτά σας…Εγώ πάντως υπόσχομαι πως θα ξαναγράψω γι΄αυτό…

Οdyss 8.11.08
*βλ. και λογοτεχνικό ένθετο
"Βιβλιοδρόμιο" της εφημ. ΤΑ ΝΕΑ / 8.11.08
http://digital.tanea.gr/Subscribers/Page.aspx?&pn=1

**Η Αγγέλα Καστρινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το 1990 εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων της. Διδάσκει Νεότερη λογοτεχνία στο Φιλολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

*** Από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ