28.7.10

_GIVE "FIX" A CHANCE ! *

_ΚΤΙΡΙΟ ΦΙΞ
  ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ (;)…
_Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΡΑΞΙΑ & AΠΑΞΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ
  ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
_ΤΟ “ΜΟΝΤΕΡΝΟ” ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΝΙΚΟΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ


Τριπλό ερέθισμα. Δυο, συνεχόμενα σχεδόν άρθρα στην εφημερίδα "Καθημερινή" στις 15.07 και 20.07 γραμμένα από τη Γιώτα Συκκά και το Δημήτρη Ρηγόπουλο, συντάκτες ευαίσθητους, ενημερωμένους και επίμονους σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την αρχιτεκτονική και τον πολιτισμό ή αν προτιμάτε με την αρχιτεκτονική ως παρακολούθημα της πολιτισμικής μας συνθήκης και η αναφορά μιας σελίδας στην "Ελευθεροτυπία" της 25.07,για το περιεχόμενο της φετινής μας συμμετοχής στη μπιενάλε αρχιτεκτονικής της Βενετίας [θα σχολιαστεί προσεχώς], λειτούργησαν συμπληρωματικά για να γραφτούν οι παρακάτω σκέψεις, που αποτελούν τη δεύτερη στη σειρά ( σ΄αυτό το blog) κειμενική μου κατάθεση για την αστική μηχανή «Φιξ».
Το κτίριο-γιαπί του Φιξ στη Συγγρού τα τελευταία 14 χρόνια.
Εποχή δύσκολη. Για την αρχιτεκτονική ακόμη πιο περίπλοκη. Για τη δημόσια αρχιτεκτονική βέβαια ποτέ η κατάσταση δεν ήταν συμβατή με όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο. Η παραγωγή κτιρίων με δημόσιο χαρακτήρα στην Ελλάδα υπήρξε ουσιαστική όταν κατάφερε να εκφράσει ανάγκες του τόπου και να τις ενσωματώσει στα πολιτικά προγράμματα της εποχής της. Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα σχολικά κτίρια του ’30, τα προσφυγικά του μεσοπολέμου, οι εργατικές κατοικίες μεταπολεμικά, τα Ξενία εκεί κοντά στο ΄60. Εκλάμψεις περιορισμένες με τεράστιο ειδικό βάρος στη γέννηση μιας αρχιτεκτονικής που έβαλε τον τόπο στο χάρτη της ποιότητας. Πρόσφατα ακόμη διάβαζα το μικρό αφιέρωμα του περιοδικού CASABELLA (τεύχ.5/2010) για τον Άρη Κωνσταντινίδη με σπάνιες παλιές φωτογραφίες από δουλειές του μιας περιόδου που η αρχιτεκτονική του τόπου κατάφερνε να εκφράζεται με στιβαρό τρόπο και να ενδιαφέρει πολλούς . Και αναρωτήθηκα αληθινά το φταίει για τη σημερινή αφωνία και τον κυνισμό που περισσεύει.

Σε μια χώρα που δεν υπάρχει ένας επίσημος κεντρικός θεσμός για την Αρχιτεκτονική, παρά την προσπάθεια που έγινε πριν από κάποια χρόνια και το ΥΠΠΟ δεν καταφέρνει 14 χρόνια μετά την «έναρξη καταστροφής» του κτιρίου του ΦΙΞ, να ολοκληρώσει την κατασκευή του νέου εθνικού μουσείου σύγχρονης τέχνης [ΕΜΣΤ], έστω στα σπαράγματα που απόμειναν και στέκονται εκεί πάντα αμήχανα καλυμμένα με λινάτσες, τι μπορεί να περιμένει πια κανείς; Στο μυαλό ορισμένων υπάρχουν μόνο σωροί από μηδενικά, γιατί ένα τεράστιο κενό είναι το μόνο πράγμα που μας έχουν προτείνει για τη δημόσια αρχιτεκτονική τα τελευταία χρόνια. Βέβαια από τη δημιουργία ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης σε ένα μοντέρνο κτιριακό σπάραγμα τι έχουν οι άσχετοι να ωφεληθούν του φοβερού σιναφιού των κάθε λογής κρατικοδίαιτων ανύπαρκτων πολιτικάντηδων και ειδικών συμβούλων;

Όπως δεν έχουν σε τίποτα να ωφεληθούν από τις πολιτικές για τη στέγαση των μεσαίων στρωμάτων μέσα από προγράμματα κοινωνικής κατοικίας που θα μπορούσαν να προσφέρουν με ποιοτικούς όρους αναβαθμισμένες συνθήκες κατοίκησης και θα έδιναν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να βιώσουν μια άλλη σχέση με τον αστικό χώρο, σταδιακά απαξιωμένο και εκφυλισμένο σχεδόν σε όλες τις πόλεις από την κυριαρχία των εργολάβων και την κατάληψη και της τελευταίας σπιθαμής γης από την οικιστική εξάπλωση που γίνεται σχεδόν αυτόματα…Δεν υπάρχουν πια ούτε δάση ούτε ακρογιάλια, όλα βορά στην αγορά της κατοικίας ή της παραθεριστικής κατοικίας που λίγο έλειψε με το εφιαλτικό χωροταξικό για τον τουρισμό να καταβροχθίσει και τα τελευταία σπαράγματα του τοπίου και να μετατρέψει τεράστιες περιοχές σε οικιστικές χωματερές πιο αποκρουστικές από ανατριχιαστικά φανταστικά τοπία της πιο μοχθηρής φαντασίας…

Να ξαναμιλήσουμε για το δημόσιο χώρο που έγινε όνειρο άπιαστο για τις μεγάλες πόλεις ή για τους βάρβαρους αποκλεισμούς κάθε λογής που επιβάλλουμε εμείς οι πλειοψηφίες των «καταναλωτών» στους διαφορετικούς συμπολίτες μας που δεν έτυχε να έχουν την αρτιμέλεια μας ή την ευγενική μας καταγωγή και έχουν λίγο χρώμα παραπάνω στη σάρκα τους, δεν έτυχε να μοιράζονται τις ίδιες θολές προτιμήσεις του καθημερινού μας καταιγιστικού και υπερθεαματικού εκμαυλισμού όπου κυριαρχεί η πιο αηδιαστική τηλοψία, δεν κουβαλούν τη νοοτροπία μιας τάξης και μιας τακτοποίησης που εμείς ποτέ στο βάθος δεν σεβαστήκαμε, δεν έχουν το προνόμιο να σπουδάζουν και να γίνονται δημόσιοι λειτουργοί για να κρατούν δέσμιους και ομήρους της ολιγωρίας τους το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, δεν συμμετέχουν στους θεσμούς και η παρουσία τους στην καθημερινή διαπραγμάτευση είναι η διαπόμπευση και η ρατσιστική μεταχείριση, δεν έχουν το δικαίωμα να κρατούν τη σημαία αλλά μπορούν να σηκώνουν μπάζα ή να καθαρίζουν τα σκουπίδια και τα απορρίμματα της δυσώδους χωματερής μας που μέχρι και τώρα δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε ως ευρωπαίοι.

 

Να διεκδικήσουμε την παρουσία της αρχιτεκτονικής με δημόσια σημασία, στη δημιουργία του αποθέματος του κοινωνικού εξοπλισμού που χρειάζεται για να υπάρξει μια πολιτισμένη κοινωνία πολιτών και όχι βέβαια μόνο τα καθιδρύματα και τα κλαμπ των περιορισμένων ελίτ, ούτε βέβαια μόνο τα μέγαρα που στεγάζουν τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και τις πολυποίκιλες εκφράσεις της κυριαρχίας ενός όλο και πιο ανάλγητου οικονομικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος των αγορών που ξέρουν καλά να κρύβουν επιμελώς πίσω από τις απρόσωπες γυάλινες προσόψεις τους όλα εκείνα που επιβάλλονται στους πολλούς μέσα από την υπερεθνική τώρα πια παρουσία τους που καθορίζει το μέλλον και τα όνειρά μας. Να κτίσουμε σχολειά-πρότυπα που θα αποτελούν δοχεία για τη συγκρότηση των αυριανών αντιαυταρχικών κοινωνιών της ουτοπικής «πολιτικής Ευρώπης»,να δημιουργήσουμε μουσεία και αίθουσες σύγχρονης τέχνης που θα ανοίγουν παράθυρα στο βλέμμα μας για ένα κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, να κάνουμε νοσοκομεία και ειδικούς χώρους περίθαλψης που θα υποδέχονται τις ανάγκες μας και τις μάχες μας με τη φθορά προσφέροντας άνεση και αξιοπρέπεια, να οργανώσουμε χώρους υποδοχής της συλλογικότητας που θα στεγάσει τις οικουμενικές μας αναζητήσεις και τις αξίες της ανοχής, του σεβασμού της απροκατάληπτης διαπραγμάτευσης που θεσμοποιεί ένα διαφορετικό συλλογικό φαντασιακό, να ανοίξουμε πόρτες για τις τέχνες, για τις σύγχρονες αναζητήσεις των νέων ανθρώπων, για την καινοτομία και τη σύγχρονη τεχνολογική συνθήκη που υπηρετεί τις ευρείες πλειοψηφίες της κοινωνικής μας συνάντησης, για την αειφορία και την επαφή με τη φυσική ιεραρχία και το τοπίο που τόσο καταναλώσαμε άκριτοι και αδηφάγοι μέχρι τώρα…Να δώσουμε ένα σημαντικό βήμα στην αρχιτεκτονική που μπορεί να εννοεί και να συνθέτει, να κατανοεί και να αποκαθιστά, να δημιουργεί και να θέτει σε κίνηση δυναμικές διαδικασίες που αντιστρατεύονται τη λήθη και επικυρώνουν τον ηθικό χαρακτήρα της ύπαρξης…Να επαναφέρουμε και να επαναθεμελιώσουμε με απτά επιχειρήματα το Λόγο της Αρχιτεκτονικής

Η πρόταση για το νέο κτίριο του αρχιτεκτ. γραφείου 3SK (Καλλιρόης)
Ας δώσουμε επιτέλους ακόμη μια ευκαιρία στο κτίριο του ΦΙΞ…Διαφορετικά η όποια συμμετοχή μας στη φετινή μπιενάλε αρχιτεκτονικής της Βενετίας μου φαίνεται πως δεν έχει πια κανένα περιεχόμενο…



Odyss, 28.07.2010

LINKS:
http://www.ekathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_15/07/2010_407978




*/Παραλλάσσοντας τον τίτλο του γνωστού αντιπολεμικού τραγουδιού του Τζων Λένον "Give peace a chance!" [μεταφρ.: "Δώστε ακόμη μια ευκαιρία στην ειρήνη!"] που τραγούδησε η Γιόκο Όνο.


18.7.10

Michelangelo Merisi da Caravaggio [1571-1610]

400 ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΗΣ…

Στις 18.07.1610,όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του πέθανε 38 ετών, ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Ο σύντομος βίος του υπήρξε ταραγμένος και το σπουδαίο του έργο μπορεί να το ανακαλύψει κανείς σήμερα στις πιο μεγάλες πινακοθήκες και τα μουσεία του κόσμου και ιδιαίτερα της Ιταλίας. 400 χρόνια λοιπόν μετά το θάνατό του ο Καραβάτζιο, ένας οικουμενικός δημιουργός μπορεί να μας προσφέρει τις εικόνες του, αιώνιο υπομνηματισμό ενός μοναδικού ταλέντου και μιας εποχής που δημιουργούσε τις παραστάσεις της και τις κατέλειπε σε μας, σιωπηλές και χαρακτηριστικές συνάμα μαρτυρίες ενός αλλοτινού ευρωπαϊκού κόσμου. Οι συνθήκες τότε δεν ήταν καλύτερες. Ήταν απλά διαφορετικές. Οι μεγάλοι εικονογράφοι εκείνης της περιόδου ήταν κυρίως διαποτισμένοι από τη θεματική των θρησκευτικών διηγήσεων και η έμπνευση και οι τεχνικές τους είχαν ως μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση και την ανάδειξη της κηδεμονίας του θρησκευτικού συναισθήματος και της κυρίαρχης χριστιανικής ομολογίας.
Αυτό όμως δεν εμπόδισε ένα εκρηκτικό ταλέντο όπως τον Caravaggio,με επεισοδιακή προσωπική ζωή, να πραγματοποιήσει μια σπουδαία ζωγραφική κατάθεση, να αναδείξει τη δύναμη των προσώπων και τη φυσική κατατομή και κίνηση των σωμάτων με μια φοβερή ένταση βασισμένη στους έντονους σκιοφωτισμούς (chiaroscuro) και δικαίως να θεωρείται από πολλούς ένας από τους σημαντικότερους προάγγελους του μοντερνισμού στη ζωγραφική.


Οι εικόνες του έχουν μια εκπληκτική φινέτσα και εκπέμπουν με εκφραστική δεινότητα μια ποιότητα που μπορεί να μετασχηματίζει τις προσλήψεις της κλασικής παραστατικότητας σε δυναμική διαδικασία κατάδυσης στα βάθη της σπαρακτικής ανθρώπινης και θείας περιπέτειας. Στο σημερινό καταιγισμό των εικόνων που έχουν μεταμορφωθεί συντριπτικά σε εμπορικά σήματα, αναδεύοντας συντριπτικά την ιλύ από το βυθό μιας τεράστιας χωματερής εικονικών πολλές φορές ερεθισμάτων, η επαφή με το έργο του Caravaggio, μπορεί να επαναθεμελιώνει τη δυνατότητα της εσωτερικής μας –κυρίως- όρασης να αναζητεί και να εστιάζει το βλέμμα και το ενδιαφέρον μας στο μεγάλο απόθεμα της οικουμενικής καλλιτεχνικής κληρονομιάς , που έχει τη δύναμη να μας γοητεύει και να μας παρηγορεί κιόλας…
Οdyss,18.07.2010
 
Michelangelo Merisi da Caravaggio [aπό την Wikipedia]
Ο Μικελάντζελο Μερίζι (ιταλ.: Michelangelo Merisi da Caravaggio, 29 Σεπτεμβρίου 1571 - 18 Ιουλίου 1610), γνωστός περισσότερο ως Καραβάτζιο, ήταν Ιταλός ζωγράφος, το έργο του οποίου ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών. Το νατουραλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης. Με την τεχνική του chiaroscuro κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζιο, σφράγισε την μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.
Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, ενώ σημαντική θεωρείται η συνολική επίδρασή του στην ευρωπαϊκή ζωγραφική.Παρά την επίδραση που είχε το έργο του στην εποχή του, αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέπεσε σε λήθη τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, για να επανέλθει στο προσκήνιο κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα, καταλαμβάνοντας και διατηρώντας έως σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.



11.7.10

Ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ή Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΓΕΝΝΑ ΤΕΡΑΤΑ***

   Αφιερωμένο στους :

_Σωκράτη (470–399 π.Χ.)
_René Descartes (1596–1650)
_Baruch Spinoza (1632–1677)
_Gottfried Leibniz (1646–1716)
_Immanuel Kant *(1724–1804)
















                      Το φετινό καλοκαίρι συμπληρώθηκαν 229 χρόνια από τη χρονιά (1781) που ο Immanuel Kant, δημοσίευσε το σπουδαίο κείμενό του «Κριτική του καθαρού λόγου». Ο Καντ υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους εκπρόσωπους μιας φιλοσοφικής και στοχαστικής αναζήτησης που έχοντας τις αφετηρίες της και στο Σωκράτη άρθρωσε τις διανοητικές της επεξεργασίες και τα επιχειρήματά της πάνω στον άξονα της κυριαρχίας του «ορθού λόγου», βασικής συνιστώσας ενός ολόκληρου συστήματος σκέψης και κατανόησης του κόσμου και της ανθρώπινης διαδρομής. Με λίγα λόγια η λογική (και ο ορθός λόγος) είναι εκείνη που καθόριζε πάντα την ανθρώπινη βούληση ,τις κρίσιμες επιλογές του ανθρώπου και την ερμηνεία της ανθρώπινης εξέλιξης και όχι η μεταφυσική και οι διάφορες θεολογικές προσεγγίσεις των οποίων βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητείται η συμμετοχή στην περιπέτεια της ανθρώπινης σκέψης και την αναζήτηση της αλήθειας.

Σε μια εποχή όπως τη σημερινή ,ιδιαίτερα δύσκολη για τις μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες, που καλούνται να επαναπροσδιορίσουν δραστικά τις μέχρι τώρα ηθικές τους προτεραιότητες που εμφανίζονται να συναντούν σοβαρά αδιέξοδα, ο γενικότερος προβληματισμός μας είναι προφανές πως πρέπει να στραφεί και να αμφισβητήσει πρωταρχικά το κοινωνικό φαντασιακό που οικοδομήσαμε αλλά και τις πολιτικές πρακτικές που το υποστήριξαν με ατελή και μονοδιάστατο τρόπο. Σε μια δυστοπική συγκυρία όπου με απροκάλυπτο τρόπο έχουν πια απογυμνωθεί όλες οι ψευδεπίγραφες αφηγήσεις των «θεολόγων της αγοράς», ο απόλυτος κυνισμός των εκπροσώπων των κέντρων ισχύος φαίνεται να υπογραμμίζει με όλους τους τρόπους τις έωλες προσεγγίσεις του διαρκούς καταναλωτικού και θεαματικού καταναγκασμού που μας έχει επιβληθεί. Η άποψη των αμετανόητων χμερ μιας στείρας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής φενάκης που βασισμένη δήθεν στην ελεύθερη επιλογή μπορούσε στο διηνεκές να παράγει και να αναπαράγει την εικόνα του υλικού της μύθου, φαίνεται να καταρρέει με πάταγο μέσα στη δυσώδη χωματερή ενός απέραντου νεοφιλελεύθερου σκουπιδότοπου που έρχεται να προστεθεί στις υπόλοιπες ιστορικές αυταπάτες.

Ο ορθός λόγος και τα επιχειρήματα της λογικής που μπορούσαν πάντα να διαμορφώνουν μια ισχυρή και αντικειμενική αφετηρία για την αναζήτηση του δρόμου της «αρετής» φαίνεται πως δεν κατάφεραν τελικά να ενταχθούν καταστατικά μέσα στις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες. Έτσι σήμερα μας λείπουν σχεδόν ολοκληρωτικά ,η έννοια της αιτιοκρατικής λογικής πρόβλεψης, της διαλεκτικής αποτίμησης, του καθαρού και θαρραλέου πολιτικού λόγου, της δημοκρατικά οργανωμένης διαπραγμάτευσης πάνω σε ένα κοινά αποδεκτό αξιακό υπόβαθρο. Είμαστε απλά στην εποχή της απόλυτης επικράτησης των αφανών κέντρων ισχύος και της κυριαρχίας του ανορθολογισμού.

Φαίνεται πως η ίδια η φύση του απρόβλεπτου ανθρώπινου «όντος» επεδείκνυε πάντα μια διάθεση που υπερέβαινε τις διαστάσεις του κόσμου της λογικής και του μέτρου αναζητώντας ερείσματα κυρίως σε αφηγήσεις διανθισμένες με το υλικό των παραμυθιών και της πλάνης. Η απουσία του ορθού λόγου ήταν ένας συστηματικός και βολικός ηθμός απέναντι στην επίγνωση της ίδιας της πραγματικότητας. Μπορεί πραγματικά να ισχυριστεί κανείς σοβαρά πως ένας κόσμος κτισμένος με αδικία και αδιαφάνεια, με σαρωτική επικράτηση του ιδιωτικού πάνω στο δημόσιο και το οικουμενικό, με προτεραιότητα στο κέρδος και την κατασπατάληση των ανθρώπινων πόρων, με απίστευτο πλούτο σε ελάχιστους και απύθμενη φτώχεια την ίδια στιγμή, αδύναμος να αντιληφθεί τις συνέπειες της αχαλίνωτης και άπληστης κυριαρχίας του πάνω στο εποικοδόμημα της ιεραρχίας της φύσης, μπορεί πραγματικά να έχει σχέση με τα απλά και αυτονόητα προτάγματα που μπορεί να αρθρώνει η λογική σκέψη και η στέρεη σχέση μας με τα πράγματα και την κοινή συνθήκη της ύπαρξης; Εμφανέστατα, όχι!
Άρα τι παραπάνω συμβαίνει τώρα που ένα συμπαθέστατο (και όπως υποστηρίζουν οι βιολόγοι και πανέξυπνο) μαλάκιο, ένα χταπόδι έχει αναγορευθεί τις τελευταίες 20 μέρες σε Πυθία χρησμών καθώς καλείται να επιλέξει μέσα στη δεξαμενή του (μέχρι να καταναλωθεί φοβάμαι) ποια θα είναι η ομάδα που θα νικήσει στον αντίστοιχο αγώνα του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου που γίνεται φέτος στην Νότια Αφρική. Και βέβαια έχει (στατιστικά υπάρχει πάντα η πιθανότητα) επιλέξει μέχρι τώρα, πάντα το νικητή ξεσηκώνοντας την ενθουσιώδη αποδοχή όλων όσων ασχολούνται με τα σχετικά ζητήματα και τροφοδοτώντας καθημερινά στο διαδίκτυο χιλιάδες σχόλια για τη φοβερή μαντική ικανότητα που διαθέτει και που δεν μπορεί πια να αμφισβητηθεί!!!

Φαίνεται πως η κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου που βιώνουμε συνδυάζεται απόλυτα με την καταρράκωση του ίδιου του ορθού λόγου με όλους τους πιθανούς συνειρμούς και συνάψεις. Το ολοφάνερο κρισιακό πρόσημο που τείνει να ετεροκαθορίζει την ψυχολογική αποδιοργάνωση των ανθρώπινων υποκειμένων αρχίζει πια να αποκτά χαρακτηριστικά εξαιρετικά ανησυχητικά ή και επικίνδυνα. Καθώς η αποχαλίνωση των αγορών και της κατανάλωσης και η παραπλανητική ευμάρεια που επέβαλαν σαρωτικά, κατέστησαν τους ανθρώπους μικρούς θεούς και υποκατέστησαν με τα παραπλανητικά τους περιτυλίγματα και τις θολές εικόνες ενός εκμαυλιστικού και παράλογου οικονομικοπιστωτικού παραληρήματος τα επιχειρήματα της πειθούς, του διαλόγου και του ανθρώπινου μέτρου οριστικό(;) παρελθόν στις χωματερές της ιστορίας, οι επικυρίαρχοι των αγορών του "θαυμαστού καινούριου κόσμου"** έριξαν στα άχρηστα και όλα εκείνα που σε άλλες εποχές συγκρατούσαν την απύθμενη διάθεση επιβολής και την ανθρώπινη ματαιοδοξία, δηλαδή το θρησκευτικό συναίσθημα και την πίστη στον έρωτα και την τέχνη ως μοναδικές κατακτημένες υπεραξίες μιας συνείδησης που μπορεί να διαβάζει ποιητικούς στίχους ή να αναζητά τις ασέληνες νύχτες τον Αλδεβαράν στο στερέωμα και την κόμη της Βερενίκης ριγμένη στις εσχατιές του ουρανού. Κι τι απόμεινε στο τέλος? Μα μια τεράστια ανοικτή μαύρη τρύπα έτοιμη να μας καταπιεί, γεμάτη με τελώνια και τέρατα που μόνο ο ύπνος της λογικής μπορεί να γεννήσει***…

Με όλη την πλάκα που μπορεί να έχει το θέμα με τον συμπαθή Πολ –το χταπόδι¬- θα τολμούσα ολοκληρώνοντας τις λίγες αυτές σκέψεις να δηλώσω πως αν καταφέρω να δω σήμερα τον τελικό του Μουντιάλ, δεν θα είμαι σίγουρος μέχρι να τελειώσει ο αγώνας ποιος θα είναι τελικά ο κερδισμένος της αναμέτρησης στη χώρα αυτή -τη Νότια Αφρική- που τόσο χρόνια μετά το τέλος του φυλετικού ρατσιστικού διαχωρισμού του απαρχάϊντ δεν κατάφερε ακόμη να αναμετρηθεί και να νικήσει τους δαίμονες της φτώχειας, της ανάγκης και του φόβου που επιβάλλει ένα ανάλγητο «διεθνές σύστημα καταμερισμού της ευτυχίας» που εξακολουθεί με επιδεικτικά ανορθολογικό τρόπο να ετεροκαθορίζει τις τύχες των απλών ανθρώπων και των τόπων του Κόσμου μας…

Οdyss, 11.07.2010

*/Immanuel Kant [1724-1804] (από την Wikipedia)

O Εμμάνουελ Καντ (Immanuel Kant), γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1724 στο Καίνιξμπεργκ της Πρωσίας (που σήμερα ονομάζεται Καλίνινγκραντ και ανήκει στη Ρωσία) και πέθανε στο Καίνιξμπεργκ στις 12 Φεβρουαρίου του 1804.΄Hταν Γερμανός φιλόσοφος και επιστήμονας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές και φιλοσόφους της εποχής του.

O Καντ και η φιλοσοφία του

Ο Καντ όρισε το διαφωτισμό (Aufklärung), στο δοκίμιο του Was ist Aufklärung?, ως την περίοδο που χαρακτηρίζεται από το γνωμικό, "Sapere aude!" (τόλμησε να γνωρίσεις). Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την αυτόνομη σκέψη, απαλλαγμένη από τις υπαγορεύσεις της εξωτερικής πολιτικής εξουσίας. Το έργο του Καντ χρησίμεψε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του Ορθολογισμού και του Εμπειρισμού, φιλοσοφικές παραδόσεις του 18ου αιώνα. Είχε, επίσης, αποφασιστική επίδραση στο κίνημα του Ρομαντισμού και τη φιλοσοφία του Γερμανικού Ιδεαλισμού του 19ου αιώνα. Το έργο του υπήρξε, τελικά, σημείο εκκίνησης για πολλούς φιλοσόφους του 20ου Αιώνα.

Οι δύο αλληλοσυνδεόμενοι θεμέλιοι λίθοι αυτού που ο Καντ αποκαλούσε ως την "κριτική φιλοσοφία του" - την "Κοπερνίκεια επανάσταση" που ισχυριζόταν ότι συνέθεσε για τη φιλοσοφία - ήταν η Επιστημολογία (ή αλλιώς Θεωρία της γνώσης) του Υπερβατικού Ιδεαλισμού και η ηθική φιλοσοφία περί της αυτονομίας της αιτιολογίας (reason). Αυτές τοποθετούσαν το ενεργό, έλλογο ανθρώπινο υποκείμενο στο κέντρο του κόσμου της γνώσης και της ηθικής. Όσον αφορά στη γνώση, ο Καντ υποστήριζε ότι το έλλογο καθεστώς του κόσμου, όπως η επιστήμη το αντιλαμβάνεται, δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά και μόνο ως η τυχαία συσσώρευση αισθαντικών αντιλήψεων. Αντίθετα είναι το αποτέλεσμα μιας «συνθετικής» λειτουργίας, βασιζόμενης σε κανόνες. Αυτή αποτελείται από την εννοιολογική συνένωση (unification) και ενσωμάτωση (integration) που πραγματοποιείται από το νου μέσω εννοιών ή των «κατηγοριών της κατανόησης» που υπάρχουν στις αντιλήψεις μέσα στα πλαίσια του χώρου και χρόνου, που δεν είναι έννοιες, αλλά μορφές αισθαντικότητας, οι οποίες είναι με τη σειρά τους απαραίτητοι όροι για κάθε πιθανή καταγραφή εμπειρίας. Ως εκ τούτου η αντικειμενική τάξη πραγμάτων και η αιτιώδης αναγκαιότητα που λαμβάνει χώρα μέσα στα πλαίσια της πρώτης, είναι παράγωγα του μυαλού κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης του με ότι υπάρχει έξω από το μυαλό ("Ding an sich"). Αναφορικά με την ηθική, ο Καντ υποστήριξε ότι η πηγή της θεωρίας της αρετής και της ηθικής δεν βρίσκεται σε εξωτερικούς από την ανθρώπινη φύση παράγοντες, δεν αποδίδεται στη φύση, ούτε στο Θεό, παρά μόνο στην καλή θέληση. Καλή θέληση είναι αυτή που πηγαίνει σύμφωνα με οικουμενικούς νόμους ηθικής που η αυτόνομη ανθρώπινη ύπαρξη ελεύθερα και αβίαστα αποφασίζει να ενστερνιστεί. Αυτοί οι κανόνες υποχρεώνουν το κάθε ανθρώπινο υποκείμενο να μεταχειρίζεται τα άλλα ανθρώπινα όντα ως σκοπούς και όχι μόνο ως μέσα προς κάποιο σκοπό.

Αυτές οι καντιανές ιδέες διαμόρφωσαν κατά πολύ ή αλλιώς επηρέασαν όλη την επιχειρηματολογία και ανάλυση της μεταγενέστερης φιλοσοφίας. Οι ιδιαιτερότητες του Καντ και της φιλοσοφίας του πυροδότησαν άμεση και διαρκή διαμάχη. Παρόλα αυτά, η άποψη που αυτός διατηρούσε ότι ο νους από μόνος του συμβάλει αποκλειστικά στη γνώση του (και ως εκ τούτου αυτή η γνώση υπόκειται σε περιορισμούς που δεν μπορεί να ξεπεράσει), ότι η ηθική έχει τις ρίζες τις στην ανθρώπινη ελευθερία, ενεργώντας αυτόνομα και σύμφωνα με έλλογες, ηθικές αρχές και ότι η φιλοσοφία εμπεριέχει αυτο-κριτικές διαδικασίες, αναδιαμόρφωσαν οριστικά τη φιλοσοφία.

**/ "O θαυμαστός καινούριος κόσμος".Το εξαιρετικά προφητικό και εφιαλτικό συνάμα ανάγνωσμα του Άλντους Χάξλεϊ ,γραμμένο ήδη το 1936, που περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο πολλές από τις σημερινές πραγματικότητες της εποχής μας.Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ως ένα βήμα παραπέρα από το "1984" του Τζορτζ Όργουελ και την  "Κοινωνία ρου θεάματος" του Γκι Ντεμπόρ. 
 
***/ Η γνωστή διατύπωση από το έργο του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου, Φρ.Γκόγια, μερικά έργα του οποίου είδαμε πέρυσι στην έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης στην Αθήνα. Από εκείνη τη σειρά και το έργο που εικονογραφεί το κείμενο.  

4.7.10

Глубинка 35 на 45*

[Countryside 35X45 / Eξοχή 35Χ45]
_Ecofilms 2010_
_Ρόδος _ 22 - 27.06.2010_
_αναμνήσεις από το μέλλον_ **























[ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ (ΡΙΚΑΚΗ) ,ΤΟ ΝΙΚΟ (ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ) ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ_ΣΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΝΔΑΡΕ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΖΟΥΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΒΙΩΜΑ_ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ (ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ, ΚΙΝ. ΛΕΣΧΗ, ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ] ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΟΗΤΕΥΣΕ ΠΑΛΙ_ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ]

Kινηματογράφος με ψυχή απ΄όλο τον κόσμο, για δέκατη συνεχή χρονιά στο φεστιβάλ οικολογικού κινηματογράφου (και όχι μόνο), σε μια ανοικτή συνάντηση δημιουργών και ανήσυχων πολιτών που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η τέχνη κατέχει το μοναδικό τρόπο να φωτίζει την αλήθεια και να μας θέτει ζητήματα επαναπροσδιορισμού και έγερσης από το βαθύ λήθαργο της απτόητης (?) καταναλωτικής και «θεαματικής» μας συνθήκης…

Κινηματογράφος της αφύπνισης λοιπόν, σε ένα κόσμο που φαίνεται να αναζητά όσο περνούν τα χρόνια ,με αγωνιώδη τρόπο, νέες αφηγήσεις …Η “θεολογία της αγοράς” και οι χμερ του σημερινού μονοδιάστατου οικονομικού και καταναλωτικού καταναγκασμού αποδεικνύονται βαρύγδουπα ανεπαρκείς για να κατανοήσουν αλλά κυρίως για να αλλάξουν τους όρους της κοινής μας συμβίωσης και δεν ανταποκρίνονται στοιχειωδώς πια ούτε στις πραγματικές μας ανάγκες αλλά ούτε και στο αίτημα για τη διαμόρφωση μιας κοινής ηθικής στάσης απέναντι στις προτεραιότητες της ίδιας της ύπαρξης…

Ο κοινός μας βίος και η συνύπαρξη δεν είναι μόνο όσα συμβαίνουν, εξελίσσονται και φαίνονται σήμερα αλλά θα μπορούσαν να είναι και αρθρωμένα γύρω από ένα άλλο πεδίο προσλήψεων, εγχειρημάτων και εμπειριών…Με λίγα λόγια (για να θυμηθώ και τον Κορνήλιο Καστοριάδη), χρειαζόμαστε επειγόντως τη συγκρότηση ή αν προτιμάτε την αποκατάσταση ενός άλλου κοινωνικού και πολιτικού «φαντασιακού»…Η Ιστορία και η μνήμη περιέχουν πληθώρα αναφορών…

Η εμπειρία μου αυτή τη χρονιά από το φεστιβάλ Ecofilms 2010 –όπου συμμετείχα και ως μέλος της κριτικής επιτροπής ταινιών μεσαίου μήκους μαζί με το Δημήτρη Ινδαρέ και το Χρήστο Ζούρα- ήταν ένα γεγονός που εμπλούτισε θεαματικά τις προσλήψεις μου πάνω στον τρόπο που η κινηματογραφική γλώσσα, με όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις που τη συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια, έχει καταφέρει να αντιστέκεται και να μετασχηματίζει σε ντοκουμέντο τις όψεις ενός κόσμου που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και μας υποχρεώνει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση.

Το φεστιβάλ αυτό ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια με πυρήνα αναφοράς τα προβλήματα του περιβάλλοντος και τις οπτικές που αναπτύσσονται σ΄ όλο τον κόσμο πάνω στα μεγάλα ζητήματα που σχετίζονται με την εξέλιξη και την προστασία του. Σταδιακά κατάφερε να ενσωματώσει στο πρόγραμμά του αναζητήσεις και τεκμηριώσεις που διατρέχουν όλες τις περιοχές της κοινωνικής και της πολιτικής διαπραγμάτευσης και να μετατραπεί σε ένα τόπο συνάντησης όλων των ρευμάτων σκέψης , των ιδεών, της οραματικής οπτικής που υπάρχει σήμερα σε όλο τον πλανήτη και μπορούν να διατυπώνονται μέσα από τη ματιά και την κάμερα ενός ανήσυχου πνεύματος, που όπως φαίνεται εξακολουθεί να υπάρχει στην εποχή μας -ευτυχώς- παντού.

Δημιουργοί από την Ινδία, τον Καναδά, την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Ιταλία, τις ΗΠΑ, το Ιράν, τη Ρωσία κ.α. μ΄ ένα ανοικτό βλέμμα σ΄ όλες τις μεγάλες πολιτικές και ηθικές εκκρεμότητες της εποχής μας , με μοναδικό τους εργαλείο το σινεμά αλλά εξοπλισμένοι κυρίως με μια συνείδηση ουμανιστική, καταγράφουν, αφηγούνται, τεκμηριώνουν, προβάλλουν, φωτίζουν, αποκαλύπτουν, δηλώνουν με όλες τις τεχνικές της κινηματογραφικής γλώσσας και διαρκή ευαισθησία και αφυπνιστική διάθεση θα παρατηρούσα εδώ, όλα εκείνα που αξίζουν, έχουν ουσία και μπορούν να αποτελέσουν αιτίες για μια θετική μας κινητοποίηση και αντίδραση σε όσα μας επιβάλλονται πολλές φορές ή για όλα εκείνα που η άγνοιά μας μπορεί να είναι και επικίνδυνη.

Ένα σινεμά βαθιά πολιτικό με ιδέες, προθέσεις, πρόγραμμα και θέσεις στις πιο πολλές περιπτώσεις, ένα πολύπλευρο εργαλείο στην υπηρεσία της νέας εξέγερσης των συνειδήσεων που απαιτεί η επικαιρική μας συνθήκη και οι προτεραιότητες της εποχής μας. Οι θεατές, το κοινό , οι άνθρωποι που αγαπούν τον κινηματογράφο και έχουν ενεργή στάση ευθύνης απέναντι στον κοινό μας βίο, δεν αρκούνται μόνο στην απόλαυση της προβολής μιας ταινίας αλλά οργανώνουν με ένα πιο σύνθετο τρόπο την αναζήτησή τους για ένα κόσμο που ξέρει να διατυπώνει και να αρθρώνει τα ζητήματα που αναφέρονται στο σπαραγμό της ίδιας της ύπαρξης και στην ανάγκη της «εσωτερικής» της εννόησης… Γιατί μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί η κατάδυση στην ιερότητα της φυσικής ιεραρχίας που συστηματικά υπονομεύουμε παντού…Εμείς και η φύση, οι πολλές κοινότητες και οι πόλεις του κόσμου που δεν συμβαδίζουν όλες βέβαια στον ίδιο ρυθμό, οι σχέσεις και οι αξίες των προσώπων και τα ανθρώπινα δικαιώματα, η κατανάλωση των φυσικών και των ανθρώπινων πόρων που σταδιακά εξαντλούνται, οι νέες παραγωγικές και κοινωνικές συνθήκες και η απληστία και η εκμετάλλευση, οι φιλόδοξες πολεοδομικές αναζητήσεις της εξουσίας στις αναπτυγμένες χώρες της δύσης αλλά και η σπουδαία αρχιτεκτονική του ανθρώπινου μέτρου στις αναπτυσσόμενες χώρες και στις αναδυόμενες αστικές τους συγκεντρώσεις, η αναζήτηση της ελπίδας και η προοπτική ενός άλλου καλύτερου κόσμου που είναι εφικτός, η ευαίσθητη ματιά πάνω στον έρωτα και την τέχνη που μπορούν να μας δίνουν φτερά και να μας παρηγορούν…Όλα αυτά σε ένα φεστιβάλ, όπου έγιναν φέτος 113 προβολές, ανοίγοντας πάλι διάπλατα ένα παράθυρο σε μια εναλλακτική όψη των πραγμάτων και του Κόσμου…Η μεγάλη τέχνη του σινεμά, ο κινηματογράφος της τεκμηρίωσης μπορεί πραγματικά να «…θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων…» (Μάρτιν Χάιντεγγερ) ή με τη χρήση του λόγου και του ορθού λόγου –απέναντι στον ανορθολογισμό και τις δογματικές του στοιχειώσεις- «…να επαναθεμελιώνει κάθε μέρα ηθικά τον κόσμο μας…» (Τζούλια Κρίστεβα)…

Οdyss, 04.07.2010

*/ Ο τίτλος (στα ρωσικά) της ταινίας που κρίναμε ως καλύτερη για να τιμηθεί με το πρώτο βραβείο ταινιών μεσαίου μήκους. Είναι σκηνοθετημένη από τον Εβγκένι Σόλομιν και προσφέρεται υποτιτλισμένη στα αγγλικά στο http://www.vimeo.com/. Εκτενέστερο σημείωμα της τριμελούς επιτροπής κρίσης (Ο.Σγουρός/Δημ.Ινδαρές/Χρ.Ζούρας),μπορεί κανείς να διαβάσει στο παράρτημα, αμέσως παρακάτω.


**/Τίτλος δανεισμένος από το γνωστό βιβλίο του ‘Εριχ Φον Ντένικεν, που αναφέρεται στην ερμηνεία των ιχνών των αρχαίων πολιτισμών μέσα από τη δική του οπτική περί παρουσίας στο απώτερο παρελθόν εξωγήινων πολιτισμών στη Γη.Μου φάνηκε ιδιαίτερα κατάλληλος για να περιγράψει όσα είδα στο φεστιβάλ της Ρόδου, και θεωρώ πως έχουν σχέση με το μέλλον ή έρχονται ίσως από εκεί, ελπίζω πάντα με θετικό τρόπο.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
[Το κείμενο της κριτικής επιτροπής των ταινιών μεσαίου μήκους (Οδυσσέας Σγουρός/Δημήτρης Ινδαρές/ Χρήστος Ζούρας) για τις τρεις επιλογές (α΄και β΄βραβείο και τιμητική μνεία) που έκανε.]

ΕCOFILMS 2010
ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΕΣΑΙΟΥ ΜΗΚΟΥΣ / 26.06.2010

1. Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ
Глубинка 35 на 45/ Countryside 35X45 / Eξοχή 35Χ45
Ρωσία / σκην. Εβγκένι Σόλομιν / διάρκεια: 43΄
http://vimeo.com/7360056

 
Mια μεγάλη χώρα την εποχή της μετάβασης στη μετασοβιετική πραγματικότητα. Οι φωτογραφίες για τα νέα διαβατήρια που πρέπει να αντακαταστήσουν τα παλιά, αφορμή για την εξαιρετικού βάθους κατάδυση στις πολλαπλές συνάψεις μιας σιβηριανής πόλης με κέντρο βάρους την ανθρώπινη φυσική παρουσία. Η αποκατάσταση των πρωτογενών παραγωγικών χαρακτηριστικών μιας περιοχής αγροτικού χαρακτήρα, η ανάδειξη των κοινωνικών δεσμών που δεν κατάφερε να καταλύσει ο χρόνος, η εκ νέου αναζήτηση του θρησκευτικού συναισθήματος, η υπόγεια αυτοσαρκαστική ενδοσκόπηση των απλών καθημερινών ανθρώπων, ο τρυφερός σχεδόν φωτογράφος που καταδύεται από την επιφάνεια των προσώπων στο βάθος ενός υπαρξιακού υποστρώματος ακατάλυτου από τις δονήσεις των γεγονότων και του χρόνου, αποτελούν την εξωτερική ανάγνωση μιας στιβαρής σεναριακής δομής με ολοφάνερα ανθρωποκεντρικό πρόσημο. Η επιλογή της ασπρόμαυρης εικόνας και οι χειρισμοί του φακού επιτρέπουν στο δημιουργό να δημιουργήσει με αφαιρέσεις όλη εκείνη την τοιχογραφία που αναδεικνύει την ουσία της ανθρώπινης παρουσίας και αναζητεί τις αισθητηριακές καταγραφές που εμπλουτίζουν καρέ καρέ τον ουσιώδη μετασχηματισμό που συντελείται στην κοινή τους καθημερινή συνθήκη επιχειρώντας να προσεγγίσει με διακριτικότητα το υπόβαθρο των -έτσι κι αλλιώς -αχανών εσωτερικών ορίων της ύπαρξης. Η διαπραγμάτευση των όρων ενός θεμελιώδους μετασχηματισμού με την ευφυή αξιοποίηση όλων των μεγάλων αφηγήσεων της κινηματογραφικής γλώσσας, ικανής να φωτίζει μέσα από την εστίαση στο βυθό του προσώπου ,όλες τις νέες κοινωνικές, ηθικές και πολιτικές προτεραιότητες μιας άλλης εποχής.


2. Β' ΒΡΑΒΕΙΟ
The latent city / Η λανθάνουσα πόλη / Ινδία / σκην. Κrishnendu Bose / 57΄

Οι νέες αναδυόμενες μητροπόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου, όπως το Νέο Δελχί, αποτελούν τους νέους τόπους που ενσωματώνουν σε μια ριζικά διαφορετική αστική πραγματικότητα όλους τους μύθους που διατρέχουν τα φυσικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα που τις συγκρότησαν. Ο αφανισμός των φυσικών πόρων και της ροής του νερού, η εγκατάλειψη του αγροτικού χώρου και η εξαφάνιση της πανίδας και των φυτών και των δέντρων, η ολοκληρωτική εναντίωση της νέας πολεοδομικής μεγέθυνσης στα μεγέθη και τις κλίμακες μιας κληρονομημένης παράδοσης που ήξερε να συνομιλεί με το πνεύμα του τόπου και να διαμορφώνει ισορροπίες με πυρήνα την ανθρώπινη παρουσία τείνουν να παραχωρήσουν τη θέση τους σε ένα νέο αστικό πολιτισμό που όσο περνά ο καιρός περιορίζει τις αναφορές του στην τοπικότητα και την πολιτισμική ιδιαιτερότητα που τη διαπερνά και αποκτά ωσμώσεις κενές περιεχομένου με ένα κοσμοπολιτισμό ανίκανο να κινητοποιήσει με θετικό τρόπο τις ανθρώπινες κοινότητες στην αναζήτηση μιας καλύτερης κοινής συνθήκης για όλους. Ο ρόλος της Τέχνης όταν καταφέρνει να διατυπώνει με διακριτό τρόπο το όραμα μιας άλλης κατανόησης του τοπίου και των τόπων μπορεί να αποβεί όπως καταγράφεται στην ταινία λυτρωτικός. Δυνατές εικαστικές και καταστασιακές προσεγγίσεις που διαθέτουν πολυσημία και αναζητήσεις σε ένα πλούσιο απόθεμα ερεθισμάτων που διατηρεί ακόμη η πόλη και οι πολύπλευρες ιστορικές της συνάψεις αναδεικνύουν με γοητευτικό τρόπο τη δύναμη μιας δημιουργικής κατάθεσης που επιχειρεί με διαδραστικό τρόπο να καταστήσει τους κατοίκους μιας χαοτικής μεγαλούπολης σε υπάρξεις που μπορούν να ονειρεύονται πως ένας κόσμος καλύτερος είναι εφικτός, ακόμη και μέσα από καλλιτεχνικές χειρονομίες που δεν διαρκούν αλλά έχουν τη δύναμη να επαναθεμελιώνουν ηθικά την τοπική πραγματικότητα μέσα από τη δημιουργική έκφραση που έχει κέντρο τον άνθρωπο.

3. ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ
Pretend not to see me/ Kαναδάς/ σκην. Katherine Knight/ 48΄

Μια καλλιτέχνης αποφασίζει να εγκαταλείψει μια σπουδαία καριέρα στην πόλη και να εγκατασταθεί σε ένα απλό σπίτι στην εξοχή κοντά στη φυσική ιεραρχία που εξακολουθεί πάντα να διαμορφώνει το περιβάλλον μιας διαφορετικής κατοίκησης και να υποδέχεται γενναιόδωρα όσους καταφέρνουν να επιχειρήσουν αυτή την επιστροφή. Ο χώρος του σπιτιού, δοχείο ζωής και κέντρο ενός προσωπικού σύμπαντος όπου φυλάσσονται σχολαστικά όλα τα δεδομένα της προσωπικής αλλά και της συλλογικής μνήμης, γίνεται το όχημα για την πραγματοποίηση ενός ολιστικού βιωματικού εγχειρήματος που καταφέρνει να εντάξει στα πεπερασμένα γεωμετρικά του όρια την απόπειρα εννόησης και συσσωμάτωσης ενός προσωπικού οράματος για την ύπαρξη και τον κόσμο. Η αποκατάσταση μιας νέας εσωτερικής τάξης στα δωμάτια, τις αποθήκες και τις αυλές ενός σπιτιού που συνομιλεί με το τοπίο και την ίδια ώρα διαμορφώνει το προσωπικό κέλυφος μιας βαθιάς μεταμόρφωσης που αναζητεί με όλους τους τρόπους την ταύτιση της επιθυμίας με την ασφάλεια που σχηματοποιεί η ιδέα του προσωπικού χώρου, αποτελεί ευκαιρία για μια ολόφρεσκη κινηματογραφική γραφή που καταφέρνει τελικά να μετασχηματίσει το προσωπικό όραμα ενός ανθρώπου σε πρελούδιο μιας νέας κοσμικής τάξης που με διαρκή τρόπο αναζητεί ο άνθρωπος μέσα στο σπαραγμό της ύπαρξης. Το εφήμερο και το διηνεκές με εργαλείο την καλλιτεχνική έκφραση που κατορθώνει «…να θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων..» κατά τη χαϊντεγγεριανή διατύπωση.-

Τα μέλη
Χρήστος Ζούρας
Δημήτρης Ινδαρές
Οδυσσέας Σγουρός

links: