7.2.10

ΘΟΡΥΒΟΣ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ [01]

(BACKGROUND NOISE [01])
Mε αφορμή ένα τιμητικό διήμερο στην ανατολική Κρήτη
με πυρήνα την παρουσία των 3Δ.
(Δημήτρη Φατούρου,Δημήτρη Φιλιππίδη,Δημήτρη Αντωνακάκη)
οργανωμένο από το αντίστοιχο τμήμα του ΤΕΕ,(ΤΕΕ/ΤΑΚ)
μερικά σύντομα επιλεγόμενα για το «μικρό έπος»
αυτής της συνάντησης που έδειξε πως
η αρχιτεκτονική μπορεί να φέρνει κοντά
τους παλιούςκαι τους νέους
και να σχηματοποιεί ένα νέο «τοπίο εμπειριών»…



Κατοικία Δερμιτζάκη, Καβούσι Ιεράπετρας /φωτο. Μαρία Χουλάκη /2010

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι όρος δανεισμένος από τη Φυσική και την αναφορά που κάνει σ΄αυτόν ο George Steiner στο βιβλίο του «Δέκα (πιθανοί) λόγοι για τη μελαγχολία της σκέψης» (εκδ.scripta, 2009).O «θόρυβος υποβάθρου» λοιπόν είναι εκείνος ο κοσμικός αχός που πλανάται ακόμη στο σύμπαν, έλκοντας την καταγωγή του από τον τρομερό πρωταρχικό παλμό που δημιούργησε η «μεγάλη έκρηξη» την ώρα της δημιουργίας του σύμπαντος. Είναι ένα ερέθισμα που πλανάται ακόμη και σήμερα στις κοσμικές συχνότητες και εξακολουθεί ως ζείδωρη δόνηση να περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την πρώτη ώρα που στοιχειώνονταν ο Κόσμος. Θα μπορούσε ίσως να το ονομάσει κανείς και άσβηστο αντίλαλο της έντονης απαρχής των πάντων .Γεγονός είναι πως μου φέρνει στο νου και μερικούς σπουδαίους και αγαπημένους στίχους του σούφι ποιητή Τζελαλαντίν Ρουμί, τόσο εξαιρετικά μεταφρασμένους από την Καδιώ Κολύμβα (εκδ.Αρμός),που λένε:
«…Τη νύχτα της Δημιουργίας έμεινα ξάγρυπνος
ήμουν εκεί για να δω το άνοιγμα των βλεφάρων
ν΄ακούσω τα πρώτα λόγια…»

Αρης Κωνσταντινίδης/Ξενία Αμνισού Ηρακλείου/φωτο.Κάλλια Πλατύρραχου/2010

Δημ.&Σουζ. Αντωνακάκη/Κατοικία Πίσσα, Ηράκλειο / φωτο. Οdyss/2010

Aρχαιολογικός χώρος Γουρνιών Ιεράπετρας /φωτο.Δημ.Φιλιππίδης/2010

Έτσι ακριβώς ένιωθα κι εγώ το διήμερο αυτής της εκλεκτικής συνάντησης που μετασχηματίστηκε εξ αρχής σε μια τεράστια εσωτερική και εξωτερική συνάμα περιήγηση στις καταστατικές διατυπώσεις της αρχιτεκτονικής της μοντερνικότητας σε Ηράκλειο και Λασίθι…Από τα τρισχιλιόχρονα Γουρνιά -με τις ακατάλυτες οδεύσεις των λιθόστρωτων που οδήγησαν τα βήματά μας (την Κυριακή 31.01.10) στο ίχνος μιας αρχαίας διαδρομής- ίσαμε τα σπαρακτικά «τεύχη»* -αλλά και της επικαιρικής μας ακηδίας σπαράγματα- του Κωνσταντινίδη, του Καραντινού, του Δεκαβάλλα και του Θεοδοσόπουλου…Από τις βαθιά στοχαστικές και ποιητικές συνάμα -με μπλάβες οροφές δανεισμένες από τις θαλασσινές αποχρώσεις του νυκτερινού ουρανού - «κατοικημένες χειρονομίες» του Δημήτρη και της Σουζάνας Αντωνακάκη στο κρητικό τοπίο (που απόμεινε) ίσαμε την εκρηκτική ανάδυση της γεωμετρίας του στροβιλισμού της ύπαρξης- από τις εσχατιές του βιώματος- του εμπνευσμένου λαξευτή ενός προσωπικού μύθου, του αρχιτέκτονα Μιχάλη Δερμιτζάκη, που πρόσφερε γενναιόδωρα «αντίδωρο» στην εμπειρία μας ολάκερο τον εαυτό του δοσμένο σε μαβιές επικαλύψεις θόλων και «μητρικά» ανοίγματα που βλέπουνε στον ουρανό προσμένοντας του φεγγαριού το πέρασμα…

Πίσω από όλες τις ξεναγήσεις του διημέρου και μέσα στον πυρήνα της σαββατιάτικης κυριαρχίας του Λόγου, την ώρα που οι 3Δ. μας οδηγούσαν στα μονοπάτια της πιο προσωπικής τους πορείας και της εμμονής σε μια ατέρμονη δημιουργικότητα, μπορούσα να διακρίνω την ένταση ενός εκκωφαντικού -αλλά σιωπηλού σαν τη σιγή στο Ραν του Κουροσάβα- υποβάθρου, που περιείχε όλους τους διανοητικούς και αρχιτεκτονικούς κυματισμούς και όλες τις εκφράσεις –από τις πιο μικρές ως και τις μεγαλύτερες, ψηφίδες του «όλου» μωσαϊκού της μοντέρνας συνθήκης -και τις παράπλευρες εκδοχές και τις συνάψεις παλιών και νέων μύθων και της ίδιας της ζωής…

Ο θόρυβος υποβάθρου, το κοσμικό υπόστρωμα των ήχων με όλη τη μνήμη των υλικών και της ενέργειας και την πληροφορία της στιγμής και τα επερχόμενα που κυοφορούνται στα μακρινά νεφελώματα, τις συμπαντικές αιώρες όπου γεννιούνται τ΄άστρα, μου έρχονταν στο νου ως παρομοίωση και προσομοίωση την ίδια στιγμή αυτής της διήμερης αρχιτεκτονικής -και όχι μόνο- τοιχογραφίας στις 30 και 31 του φετινού Γενάρη εδώ στο Ηράκλειο και το Λασίθι.
Περιέχονταν εδώ ισότιμα όλα τα σπαράγματα των χρόνων και της ιστορίας μαζί με τους κρωσσούς της συμβολής τους με το καινούριο, οι διηγήσεις των ανθρώπινων αλλά και του απόλυτου και του υπερβατικού που ξεπερνά τις συγκυρίες και μας ανυψώνει σε υποκείμενα βίου και αρχιτέκτονες συνάμα, η πρόβλεψη για τα μελλούμενα ,σχηματισμένη σιγά σιγά στα ευγενικά και ανυπόμονα μάτια των νέων συναδέλφων που σμάρι πολύβουο με την παρουσία τους ολάκερες δυο μέρες έδωσαν το νεανικό παλμό και μεταμόρφωσαν την αφήγηση και την περιδιάβαση σε βάσιμη ελπίδα πως το αύριο θα΄ναι καλύτερο για την αρχιτεκτονική αλλά κυρίως για τον κόσμο μας…

Ένιωθα καθώς είχαμε δίπλα μας τα βλέμματα μιας νεώτερης καλύτερης γενιάς αρχιτεκτόνων, ατέρμονα και ορθάνοιχτα σαν τα σπειρώματα και τις πόρτες του σπιτιού στο Καβούσι, να με αγγίζουνε τα ίδια τα μάτια των παιδιών μου… Αύριο θα είναι αυτοί που θα συνεχίσουνε την περιδιάβαση των τόπων και του κόσμου μας ,που κινώντας από παλιά την κάναμε και τη συνεχίζουμε κι εμείς κι οι δάσκαλοί μας και ,τώρα να, θα τη συντρέξουνε κι αυτοί με τη δική τους ολόφρεσκη και ριζοσπαστική (αυτή την αίσθηση έχω) ματιά…

Odyss, 7.02.2010
*τεύχος: κτίσμα από το αρχ.ρήμα τίκτω