29.3.08

ΒΛΕΜΜΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΛΙΒΥΚΟ ΠΕΛΑΓΟΣ


φωτο. Erieta Attali


...η αναζήτηση του κρητικού τοπίου
μέσα από μια "κτιστή" χειρονομία

Δύο κατοικίες που αναπτύσσονται σε στάθμες σ΄ένα κομμάτι γης πέντε στρεμμάτων στον Περιστερά, στην αρχή της διαδρομής από την Ιεράπετρα στη Σητεία. Απέναντι τ΄ αγνάντι του Λιβυκού στην εσχατιά του νότου, με το Γαϊδουρονήσι στο βάθος –σχεδόν χειροπιαστό όταν έχει καθάριο ουρανό- και την πόλη της Ιεράπετρας στη δύση ,απλωμένη νωχελικά στην άκρη της θάλασσας. Τα δυο σπίτια στραμμένα στο νότο σε αρκετή απόσταση και ύψος από τον πολύβουο παραλιακό δρόμο με τοίχους στο βορρά -που όλα τα ραπίζει- χωρίς όμως να χάνεται η θέα στους χαμηλούς του λόφους.

Οι κατοικίες στο ισόγειο αρθρώνονται λετουργικά γύρω από ένα ανοικτό προς το νότο αίθριο με επίκεντρο τον κήπο ενώ δεύτερος όροφος υπάρχει μόνο στη μεγάλη, αφήνοντας ανοικτούς και ημίκλειστους χώρους με πετάσματα στο νότο για το δυνατό ήλιο, τρύπιους τοίχους στο βορρά κόντρα στον αέρα και ένα σχηματισμένο διώροφο κενό στη βορειοδυτική πλευρά που εξισορροπεί τους όγκους, «το παιχνίδι τους κάτω από το φώς» και επιτρέπει ανεμπόδιστα να ατενίσει την πόλη και τον έναστρο ουρανό όποιος κοιμάται ακόμη έξω τις ζεστές νύχτες του Αυγούστου ή αναζητά τις Πλειάδες στο στερέωμα τις γλυκές φθινοπωρινές βραδιές.

φωτο.Erieta Attali

Όλη η σύνθεση αποτελεί μια διαρκή διαδοχή κλειστών, ανοικτών,κενών χώρων και περασμάτων που ανάλογα με τον προσανατολισμό και το φως, τις οπτικές φυγές στο άμεσο και το μακρινό περιβάλλον και τις διαθέσεις του χρήστη, αποκαλύπτουν φανερές ή αναπάντεχες πτυχές. Η ίδια η γη αφημένη με τις θίνες ανέγγιχτες να τις σαρώνει ο άνεμος και το χώμα να στέκει από μόνο του και να κρύβει ,όταν πλησιάζεις από χαμηλά, την τεκτονημένη δομή που υψώνεται αναπάντεχα και προτείνει το δικό της γεωμετρικό ίχνος φανερώνοντας και τις προθέσεις που την έθεσαν εκεί. 'Οσες βέβαια μπορεί να αποκαλύπτει ένα «τεύχος» φτιαγμένο με λογικές χειρονομίες ή με την κρυφή διάθεση της αναζήτησης ενός νοήματος που αντιστέκεται στη φυσική ιεραρχία με την εφήμερη αρχιτεκτονική των μικρών πραγμάτων χωρίς- εν τέλει- να καταφέρνει να διαταράξει την καταστατική αξία του τοπίου.

Ο δυνατός ήλιος του νότου και ένα περιβάλλον βουτηγμένο στις πιο ακραίες χρωματικές διατυπώσεις ήταν μια πρόσθετη αφορμή για τον ολοκληρωτικό αποχρωματισμό των όγκων -και την εξαγνιστική διάθεση που αντιπροσωπεύει- και μάχεται με τον τρόπο του να κάνει ακόμη πιο δυνατή την ευανάγνωστη αναφορά στη λευκασμένη από το λουλάκι -λανθάνουσα- αλλά υπαρκτή "ανώνυμη" και στο βάθος μοντερνική, χρωματική παράδοση ή έστω μνήμη. Και συμπλήρωμα ,στην ώρα της «σχόλης» του πιο δυνατού ήλιου που όλα τα ξεθωριάζει, ένας ουρανός βαθυγάλαζος που συμπληρώνει ψηλά τα σκούρα μπλάβα του πελάγους...

Οdyss 29.3.08