25.9.11

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ


Nα επιστραφούν πίσω τα κλεμμένα -με βανδαλισμό -γλυπτά του Παρθενώνα , ενός μοναδικού οικουμενικού μνημείου της δημιουργικής διάνοιας και του ανθρώπινου μέτρου [μέλους του καταλόγου της UNESCO
Παρθενώνας, Β.Δ. γωνία_φωτο. Β.Ε._2011
Η βία των αιώνων υπήρξε πάντα ένας κινητήριος μοχλός της κοινής ανθρώπινης συνθήκης. Ο «πόλεμος ήτανε ο πατέρας των πάντων» κατά τον Ηράκλειτο και είχε για μαμή της εξέλιξης την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση. Τα χρόνια που θεμελιώθηκε ο Παρθενώνας οι πυραμίδες μετρούσαν κιόλας 2000 χρόνια πάλης της πέτρας με τη σκληρή άμμο της ερήμου. Και πριν από 100 ακριβώς χρόνια τέτοια εποχή (1911) ο αρχιτέκτονας Le Corbusier, ηγετική φυσιογνωμία της αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα, πόζαρε για μια δαγκεροτυπία κάτω από το θριγκό του ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη, γράφοντας τις σκέψεις του σε ένα ημερολόγιο που έμελε με περιπετειώδη τρόπο να εκδοθεί πολύ αργότερα ξαναγραμμένο σχολαστικά με όλη την πείρα που αποκτήθηκε από το δημιουργό του στη διάρκεια ενός ταραγμένου αιώνα…
O νεαρός Le Corbusier στην Ακρόπολη το 1911_φωτο.Fondation Le Corbusier
Όλα τα παραπάνω μου έρχονται στο νου καθώς κοιτάζω αυτή την υπέροχη πολυεπίπεδη λήψη που μου έστειλε η φίλη μου η Β.Ε. Μια φωτογραφία παρμένη από τη βορειοδυτική γωνία του Παρθενώνα, πάνω από το ναό, εκεί ψηλά από όπου μπορεί κανείς να εποπτεύει το αττικό τοπίο μέσα από τις μεταλλικές σκαλωσιές της αποκατάστασης που συνεχίζεται σχεδόν 40 χρόνια τώρα από το Μανόλη Κορρέ και εξαιρετικούς συνεργάτες του που έμαθαν όλα τούτα τα χρόνια να συνομιλούν με το μοναδικό μνημείο, αγγίζοντας θωπευτικά τα σπαράγματα των μαρμάρων και τις μετόπες του,με μια μοναδική έγνοια που μετασχηματίζει την ολοφάνερη βία της ιστορικής εμπειρίας σε καθημερινή τρυφή για το πιο σπουδαίο οικοδόμημα της ανθρώπινης διανοητικής κατάθεσης…

Ο Παρθενώνας γνώρισε τη διάπυρη βία της βαρβαρότητας των Μήδων, τις αναρίθμητες περιπέτειες του κλεινού άστεως στη διάρκεια πολλών αιώνων που διανύθηκαν, την καταστροφή των «ειδώλων» που αποζήτησε η νέα θρησκεία ενός αγαπητικού δόγματος, την πολιορκία και τη μετατροπή του σε  πυριτιδαποθήκη των οθωμανών που ανατινάχτηκε από το βενετό Μοροζίνι. Στις αρχές του 19ου αιώνα, ήλθε και η φρικτή ώρα του βίαιου αποχωρισμού που επιφύλαξε η σκύλευσή του από ένα ελεεινό «λόρδο» που έκοψε με σφυριά και πριόνια τις μετόπες του, τα αετώματα του Φειδία  και τα άλογα της πομπής της σελήνης, σε μια περίοδο που οι οθωμανοί κυριαρχούσαν ακόμη και η κληρονομιά του τόπου παράμενε απροστάτευτη. Για να γεμίσει τα μουσεία μιας αμετανόητης αυτοκρατορίας με θησαυρούς κι αριστουργήματα της αρχαιοελληνικής δημιουργικής διάνοιας που ξεπερνούσαν βέβαια συντριπτικά τις βαρετές «ιπποδρομίες με καπέλα» και τους αποκεφαλισμούς των γυναικών του Ερρίκου του Η’ και βέβαια μια «παράδοση» που ταυτίζει ακόμη το νόημα της μέρας με το απογευματινό τσάι με σκονς και την κατανάλωση ζεστής μπίρας μέχρι αναισθησίας στις θλιβερές προαστιακές παμπ μέχρι και σήμερα…

Σε μια χώρα που έγραψε θέατρο και ερωτικά σονέτα ο Σαίξπηρ ,έκτισε ο σκωτσέζος Charles Rennie Mackintosh και κληροδότησε μοναδικά ζωγραφικά έργα ο Lucian Freud,σε ένα τοπίο που μνημειώνεται από το Στόουνχετζ και τις εξαιρετικές εκκλησίες του Sir Christopher When, σε μια χώρα με την πόλη του Εδιμβούργου που σε μαγεύει με το απόκοσμο βορεινό της φως και την ποιότητα του δημόσιου χώρου της και μια πρωτεύουσα που αντιστάθηκε στους ναζί με εκατόμβες αθώων θυμάτων που βομβαρδίστηκαν ανελέητα, είναι άδικο ακόμη να κρατούνται φυλακισμένα σε ανήλιαγες φυλακές - όπως στο θλιβερό μπούνκερ της αίθουσας J. Duveen του Βρετανικού Μουσείου - τα γλυπτά που γεννήθηκαν στο αττικό φως για να λάμπουν κάτω από τον ήλιο στο γύρισμα της μέρας, λίγο μόλις πιο κάτω από εκείνη τη γωνία με τα περιστέρια που φαίνεται στη φωτογραφία…
Το μπούνκερ των γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο ("αίθουσα" J.Duveen)
Η επίδειξη της καλλιέργειάς μας  και ο σεβασμός του άλλου προϋποθέτει ένα κοινό «πρωτόκολλο παραδοχών και στάσεων». Αν δεν υπάρχει τότε δεν έχει κανένα νόημα να συζητά κανείς με επιχειρήματα που έχουν σκοπό να πείσουν και να νουθετήσουν. Η χυδαία κλοπή των γλυπτών του Παρθενώνα αποτελεί το πιο βίαιο γεγονός της ιστορίας ενός μοναδικού μνημείου που αποτελεί και επιτομή του ανθρώπινου μέτρου από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς. Η σημερινή πεισματική άρνηση της επιστροφής τους ή και της πολύχρονης δάνειας έκθεσής τους αποτελεί μια πράξη που χαρακτηρίζει με σαφήνεια εκείνους που εξακολουθούν να επιμένουν σ΄αυτή γιατί απλούστατα «αποκομίζουν πολλά κέρδη» για τους προσωπικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς και όχι βέβαια για τη συντήρηση της Ακρόπολης. Ας μη γελιόμαστε. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την επίδειξη μιας τόσο ανάρμοστης και προκλητικής στάσης από τους ιστορικούς αποικιοκράτες. Εδώ περισσεύει απροκάλυπτα η βαρβαρότητα του αποκλειστικού τους υλικού συμφέροντος και όχι βέβαια η επίκληση των αξιών και του ηθικού περιεχομένου ενός δημιουργήματος που εξυψώνει το ανθρώπινο μέτρο αλλά δεν καταφέρνει βέβαια να περιορίσει και τη βρετανική υποκρισία. Ο ανθρώπινος πολιτισμός και ο Λόγος δεν έχουν καμιά σχέση με συμπεριφορές που επαναφέρουν τα πράγματα στην εποχή του HOMO ERECTUS…Τελεία και παύλα.

Odyss, 25.09.2011   

14.9.11

ΒΙΑΝΝΟΣ_14.09.1943

        Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ


        Το αληθινό χρέος είναι το χρέος στη Βιάννο

Πριν από δέκα χρόνια στη Νέα Υόρκη, μια ακραία εκδήλωση τυφλής βίας με θύματα 2973 αθώους, αποτέλεσε την αφετηρία για μια μεγάλη αλλαγή στη συνολική συνθήκη του Κόσμου μας. Η πολιτική του μεταπρατικού παραγωγικού μοντέλου είχε εξαντληθεί και αναγκάστηκε να παραδώσει τη σκυτάλη στη διάδοχη ακραία εκδοχή του χρηματοπιστωτικού καζίνου, που οδήγησε μέσα στα επόμενα χρόνια στην πιο αδιάντροπη εξαχρείωση ενός άπληστου και κυνικού «παραδείγματος» που ξέρει να μετρά την εξέλιξη μόνο με το κέρδος και τα χρέη που συσσωρεύει τοκογλυφικά σε βάρος των αδύναμων.

Σήμερα η ρητορική της ισχύος διατυπώνεται καθημερινά με τον πιο επίσημο και θεσμικό τρόπο από τους εκπροσώπους του παγκόσμιου μπαμπούλα των αγορών που αποτελούν το διαρκές υπόβαθρο πάνω στο οποίο ανακοινώνονται κάθε μέρα εκτιμήσεις ,προβλέψεις και υποθέσεις ρίσκου, από τα πιο επίσημα στόματα. Δεν έχει σημασία να αναφέρει κανείς επικαιρικά γεγονότα και να κάνει αξιολογήσεις για τα καθημερινά ανακοινωθέντα της απόλυτης κυριαρχίας των μηχανισμών ελέγχου και ισχύος που παίζουν με στημένες διαδικασίες -στο παγκόσμιο χρηματιστήριο- τις τύχες ανθρώπων και ολόκληρων κρατών. Οι σχηματισμοί εξουσιαστικού ελέγχου δεν έχουν πια πολιτικό ή εθνικό χαρακτήρα. Οι νέοι αφέντες της μεταοργουελικής συνθήκης διαθέτουν τα προνόμια μιας υπερεθνικής και εξωπολιτικής δομής που μπορεί χωρίς επιπτώσεις και κανένα έλεγχο, να διακινεί κάθε είδους άϋλα προϊόντα μέσω ρυθμίσεων κεντρικού χαρακτήρα που έχουν αλλοιώσει δραματικά και μετασχηματίσει τις καταστατικές δεσμεύσεις που είχε διαμορφώσει μέσω του δημοκρατικού ελέγχου η πολιτική και παραγωγική μεταπολεμική συνθήκη.

Το δίπολο απληστία και κέρδος είναι σήμερα ο βασικός ιστός πάνω στον οποίο υφαίνεται ολόκληρη η στρατηγική πρόταση του κυρίαρχου μοντέλου της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής πρότασης. Τα συντρίμμια των δυο παγκόσμιων πολέμων δεν σκέπασαν μόνο τα κρίματα αυτών που τους προκάλεσαν αλλά έθαψαν κάτω από τόνους νομικιστικών και γεωπολιτικών εκβιασμών και την ιστορική αλήθεια, επιβάλλοντας εκτός από την ατιμωρησία και την ταφόπλακα της λήθης και της αδιαφορίας για τα φοβερά τους εγκλήματα. Η απόλυτη άρνηση μετάνοιας των διαδόχων των ναζί, υπεύθυνων της πιο ωμής βίας που ασκήθηκε ποτέ κατά της ανθρωπότητας, που έχουν αποφύγει συστηματικά μέχρι σήμερα να καταβάλουν την παραμικρή αποζημίωση στα θύματά τους, αποτελεί σήμερα μια θεμελιώδη υπόθεση ηθικού περιεχομένου. Με επιχειρήματα περί ετεροδικίας αρνούνται να δικαστούν ακόμη και στην Ιταλία που το επιτρέπει για όλα όσα επεφύλαξαν σε απλούς και αθώους ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα στη διάρκεια της ελεεινής τους παρουσίας.

Στις 14 του Σεπτέμβρη, κοινοί ποινικοί εγκληματίες, απάνθρωπες και στυγερές φάτσες βγαλμένες από τον πάτο της κόλασης ,ντυμένοι με στολές παραλλαγής των χιτλερικών στρατευμάτων κατοχής και τα παραπλανητικά ονόματα «Βέρμαχτ» και  «γερμανός διοκητής της Κρήτης Φ. Μύλλερ», έδωσαν τη διαταγή να αφανιστούν από προσώπου γης οι κάτοικοι των οικισμών της μαρτυρικής Βιάννου και των δυτικών χωριών της Ιεράπετρας, γιατί έκαναν το λάθος να ζουν σε μια περιοχή που υπήρχαν –ευτυχώς- αντάρτες που μάχονταν για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Η εντολή ήταν σαφής. «Να εκτελεστούν όλοι οι άντρες που  έχουν ηλικία πάνω από τα 16 όπου κι αν βρίσκονται και όλοι ανεξαιρέτως χωρίς διάκριση φύλου που βρίσκονται έξω από τα σπίτια τους».Πάντα είχα την πεποίθηση πως η μεγάλη δυτική ζωγραφική του Ιερώνυμου Μπος και τα τέρατα που κατοικούν στους πίνακες του Γκόγια, του Οντιγιόν Ρεντόν αλλά και στις μεταφυσικές εικονογραφήσεις της κόλασης των ορθόδοξων εκκλησιών της Κρήτης, ωχριούσαν μπροστά στην πραγματικότητα που αντιπροσώπευαν τα κτήνη της ναζιστικής μηχανής που κατέκλυσαν σαν τερατόμορφοι δαίμονες τα βουτηγμένα στη φυσική ομορφιά χωριά του τόπου μας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.   

Ελάχιστες φωτογραφίες διασώθηκαν για να θυμίζουν αυτό το ολοκαύτωμα των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και την επιβολή του φόρου αίματος που αποφάσισαν και εκτέλεσαν με συστηματική τευτονική τελειότητα. Η συγκλονιστική φωτογραφία με τους χαραγμένους στις φτωχικές πόρτες σταυρούς στο σπίτι του Π. Ινιωτάκη στα Αμυρά της Βιάννου, θα υπάρχει πάντα για να ανακαλεί στη μνήμη εκείνη τη φρικτή εμπειρία των δολοφονημένων απλών ανθρώπων ενός σπάνιου τόπου, που από όσο ξέρω μέχρι σήμερα ποτέ δεν άκουσε από τους δολοφόνους του ούτε την έκφραση μιας απλής συγγνώμης. Οι σταυροί αυτοί θα είναι ένα ντοκουμέντο βίας και καταστροφής και θα  μαρτυρούν για πάντα το ανεξόφλητο βαρύ χρέος των εγκληματιών αυτών απέναντι στους αθώους μάρτυρες και τις επόμενες γενιές.

Η φωτογραφία αυτή μου ήρθε σήμερα στο νου, καθώς διαβάζω για πολλές μέρες τώρα τις δηλώσεις των κραταιών και σήμερα κρατικών αξιωματούχων της χώρας που δεν φαίνεται να έχει τίποτα διδαχτεί από εκείνα που της χρέωσε η Ιστορία. Οι νέοι αφέντες της Ευρώπης με αναίμακτο αλλά το ίδιο επιθετικό τρόπο αυτή τη φορά μας νουθετούν να υποκύψουμε αβίαστα στη συνθήκη της πιο ακραίας ανισορροπίας που επέλεξαν για να επιβάλουν την οικονομική κυριαρχία τους , να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων που έχουν χορηγήσει και να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο την απόλυτη αδιαφορία τους για τους «τεμπέληδες του νότου». Το όραμα της ενιαίας Ευρώπης ίσως να αποτελεί τελικά τη μεγαλύτερη ουτοπία του σήμερα όπως εύστοχα παρατήρησε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Είναι όμως παραπάνω από σαφές πως στο βάθος της προσέγγισης των κατοχικών καταστροφέων της Ευρώπης δεν έχει υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια καμιά οραματική αφετηρία που να διαπραγματεύεται την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και κυρίως την παγίωση μιας συνθήκης που θα υπολογίζει τις ανθρώπινες προτεραιότητες και όχι τις λογικές των αγορών.

Η μνήμη τουλάχιστον και η Ιστορία δεν τους δίδαξε τίποτα; Ας ταπεινωθούν κι αυτοί μια φορά και ας σταματήσουν να κομπάζουν με τόση έπαρση απέναντι στα χτεσινά θύματά τους. Η ενιαία Ευρώπη είναι ίσως η μοναδική μάχη που μπορούν να δώσουν ακόμη με πειστικό τρόπο αν δεν τους ενδιαφέρει να αντιπροσωπεύουν μόνο το σωματώδη Γαργαντούα του Πανταγρουέλ που ήταν βέβαια ένας γίγαντας αλλά είχε μυαλό μικρού παιδιού ή ακόμη χειρότερα να τους θυμόμαστε πάντα σαν τους χασάπηδες της ηπείρου μας που ποτέ δεν κατάφεραν να κατανοήσουν τα φοβερά χρέη που δημιούργησαν για όσους βίωσαν το πέρασμά τους από τη γη τους ως επέλαση των μυθολογικών βαλκυριών…

Οdyss, 14.09.2011

11.9.11

11.09.2011_Mνήμη και λόγος κατά της βίας

11.09.1973_Σαντιάγο Χιλής
Η πολιτική βία κατά του Σαλβαδόρ Αλλιέντε
Σαν σήμερα. Πριν από 38 χρόνια στρατηγοί ανδρείκελα με χιτλερικά μουστάκια ανατρέπουν στη Χιλή το δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλλιέντε. Στο προεδρικό μέγαρο της Μονέδα ο πρόεδρος της χιλιανής δημοκρατίας μαζί με λίγους πιστούς που τον υπεράσπισαν μέχρι τέλους, αγωνίζεται με αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία του ώρα να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα του χιλιανού λαού για δημοκρατικούς θεσμούς και ελευθερία. Τα πιόνια μιας  ελεεινής αμερικανοκίνητης συνομωσίας καταφέρνουν στο τέλος να κυριαρχήσουν και να βυθίσουν τη χώρα σε ένα μακρύ σκοτάδι. Εκείνη την τραγική μέρα η νεολαία και οι ενεργοί πολίτες όλου του κόσμου  είδαν να ποδοπατείται με βίαιο και προδοτικό τρόπο όλο το όραμα και ο πολύπλευρος αγώνας μιας σημαντικής προσωπικότητας, του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, που εκλεγμένος από το χιλιανό λαό, είχε με τη δύναμη των ιδεών και της πολιτικής του καταφέρει να δώσει μια ευκαιρία στους απλούς ανθρώπους αναπτύσσοντας διαδικασίες και θεσμούς πρωτόγνωρους σε μια εποχή που είχε πολλές ανοικτές πληγές από το Βιετνάμ –όπου οι αμερικανοί πυρπολούσαν το ρύζι- ίσαμε την Ελλάδα των ανδρεικέλων συνταγματαρχών που είχαν αρχίσει σιγά σιγά να καταρρέουν.

Το 1973 ο κόσμος γνώριζε παντού τη βία της παρουσίας της υπερδύναμης. Στο Μάι Λάι ήταν ακόμη νωπή η φρίκη από τις βόμβες ναπάλμ που έκαιγαν τις σάρκες μικρών βιετναμέζων, στη Νομική της Αθήνας από το Φλεβάρη η νεολαία είχε αρχίσει να εναντιώνεται στη θεσμική βία μιας όλο και πιο σκοτεινής δικτατορίας, στη Χιλή ο Σαλβαδόρ αγωνιζοταν με δημοκρατικά μέσα να περισώσει τις λαϊκές κατακτήσεις και το πρωτοφανές πείραμα μιας συμμετοχικής δημοκρατίας από μια όλο και πιο βίαιη προνομιούχα τάξη που εναντιωνόταν σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση και είχε στραμμένα τα βλέμματά της στο εξωτερικό περιμένοντας αυτό που δεν άργησε τελικά να συμβεί…Τη φυσική εξόντωση ενός σπουδαίου πολιτικού και εκλεγμένου προέδρου με μια ελεεινή συνομωσία σχεδιασμένη στα άδυτα των πιο αδίστακτων υπηρεσιών της υπερδύναμης που όριζε τις τύχες του κόσμου…Στις 11,09.1973 η πολιτική βία ακύρωσε τον αγώνα του χιλιανού λαού, εξοντώνοντας ένα σπουδαίο οραματιστή…Το όνομά του ήταν Σαλβαδόρ και έμεινε εκεί πιστός μέχρι το τέλος…Η μνήμη μπορεί να σώει για πάντα τις οικείες εικόνες που μας απόμειναν από εκείνη τη γοητευτική εμπειρία…Η ταινία του Πατρίσιο Γκουσμάν διηγήθηκε με βαθιά ποιητικό τρόπο την παρουσία του….Ο Σαλβαδόρ την ώρα που μιλούσε με τον κόσμο, κατάφερνε να γίνεται ένα μέρος του ανθρώπινου Τοπίου…  Na τον θυμόμαστε πάντα…Να στηλιτεύουμε την πολιτική βία σε όλες της τις εκφράσεις…Να υπερασπιζόμαστε πάντα τους δημοκρατικούς θεσμούς…Το μόνο που μας απόμεινε για να αντιδρούμε στη βαρβαρότητα…   

11.09.2001_ΝΥ
Η βία των φανατικών κατά των αθώων
Πέρασαν 10 χρόνια από τη μέρα που οι άνθρωποι που αγαπούν τη Νέα Υόρκη, βίωσαν από κοντά και από μακριά εκείνη την τραγική εμπειρία της απώλειας 2973 ανθρώπινων ζωών. Το μαύρο ήρθε να επισκιάσει τα φωτεινά χρώματα της μητρόπολης και να σπείρει τον τρόμο που μόνο ο φανατισμός μπορεί να γεννά, σε μια πόλη που διέθετε πάντα ένα ισχυρό δημοκρατικό βάθος. Η Νέα Υόρκη είναι η Αμερική με το ανοικτό βλέμμα και τις φιλελεύθερες ιδέες. Δεν έχει καμιά σχέση με το συντηρητισμό του νότου και με τις οργισμένες σέχτες των κάθε λογής φοβικών θρησκευόμενων και με τα απολειφάδια της ρατσιστικής βίας. Η Νέα Υόρκη ήταν πάντα η επιτομή της πιο οραματικής Αμερικής, της χώρας που δημιουργήθηκε από τους κατατρεγμένους και εκείνους που πίστεψαν πως μπορούσαν να βρουν καλύτερη μοίρα σε μια γη με ευκαιρίες και μοιρασμένης ελπίδας.


Η βία που άσκησαν εκείνη τη φρικτή μέρα οι φανατικοί είχε σαν στόχο τους αθώους και ήθελε να αφαιρέσει ζωές και να σκορπίσει το φόβο. ΄Ηθελε να υπονομεύσει ακριβώς  αυτά που αντιπροσώπευαν πάντα την καλύτερη εκδοχή του αμερικάνικου τρόπου. Την ελευθερία και το ανοικτό βλέμμα σε ένα κόσμο που αλλάζει και μας υποχρεώνει να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση. Θυμάμαι μετά από τρεις μέρες το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας Monde  με τον ιστορικό τίτλο «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», που τόσο εξέφραζε εκείνες τις δραματικές μέρες και το δικό μου αίσθημα για τους ανθρώπους της Νέας Υόρκης και αυτής της μεγάλης χώρας, που κάποτε ήταν ταυτισμένη στη συνείδησή μας μόνο με επεμβάσεις και εκτροπές σε όλο τον κόσμο. Θαρρώ πως εκείνη την ώρα ήταν πιο δυνατή μια αίσθηση αλληλεγγύης για όλα εκείνα που πιστεύουμε πως αντιπροσωπεύουν και σήμερα τις πιο θετικές πλευρές αυτής της σπουδαίας πόλης και της ίδιας της Αμερικής. Η σχέση της με τη γνώση, τα εξαιρετικά της πανεπιστήμια, οι δημοκρατικοί της θεσμοί που παρά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν πάντα, τα μουσεία και οι καλλιτεχνικές της δυνατότητες, οι υποσχέσεις για ευημερία που συνεχίζει να έχει για όλους τους ταπεινούς του κόσμου μας ακόμη και αυτή τη δύσκολη εποχή, η δυνατότητά της να μπορεί επιτέλους να εκλέγει ένα μαύρο Πρόεδρο, η ανοικτή αγκαλιά που ποτέ δεν κλείνει για ανθρώπους άξιους και ξεχωριστούς, η πίστη για ελευθερία  στο εσωτερικό της όσο και αν αυτό δοκιμάζεται τόσες φορές στη διεθνή της  παρουσία…

Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που αξίζει να δει κανείς από κοντά. Ειδικά τον Απρίλη που ανθίζουν τα δέντρα στο Σέντραλ Πάρκ, περπατώντας ατέλειωτες ώρες κάτω από τη σκιά των πιο ψηλών κτιρίων του κόσμου, βλέποντας την πόλη να ανάβει σιγά σιγά σαν  αστέρι την ώρα που πέφτει το τελευταίο φως της μέρας, πηγαίνοντας ξανά και ξανά στα μοναδικά της μουσεία και σταματώντας να δει τις πιο απίστευτες λεπτομέρειες στους σπουδαίους ουρανοξύστες της… Νιώθοντας στους δρόμους την ένταση και τον παλμό μιας αεικίνητης πόλης που κάνει τα πεζοδρόμια και τις γέφυρες να δονούνται σαν τις χορδές μιας τεράστιας άρπας, παρατηρώντας στα χιλιάδες τζάμια τους ιριδισμούς μιας αμείωτης αστικής συνθήκης που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, απολαμβάνοντας τη γοητευτική ανωνυμία ενός τεράστιου μετακινούμενου πλήθους, κάνοντας ατέλειωτες νυκτερινές βόλτες στα εκπληκτικά της στέκια και στα χιλιάδες γεγονότα που δεν σταματούν ποτέ, ακόμη και ψωνίζοντας ένα τζιν τα μεσάνυχτα στα φτηνά  μαγαζιά της που δεν κλείνουν καθόλου,μετρώντας με το βήμα το πιο έξυπνο και πρακτικό σύστημα ονοματοδοσίας δρόμων και λεωφόρων που επιτρέπει να αποφεύγεις το χάος και να μη χάνεσαι ποτέ, ρεμβάζοντας στις εκπληκτικές γέφυρες –μνημεία που ορίζουν με την πατίνα τους μια πόλη που έχει τόσο πολύ χρησιμοποιηθεί…Η Νέα Υόρκη δεν είναι μια πόλη ιλουστρασιόν…Έχει τη γοητευτική πατίνα και τη λάμψη που διαθέτουν μόνο τα πολύτιμα πράγματα…
Σήμερα η Νέα Υόρκη θυμάται…Τους χιλιάδες αθώους… Που υπήρξαν θύματα ενός κακόβουλου και φανατισμένου μίσους …Που ήθελε να εγκαταστήσει το φόβο στις ψυχές των ανθρώπων που έμαθαν να ζουν ελεύθεροι…Όλοι πρέπει να την έχουμε βαθιά στη σκέψη μας εκείνη τη μέρα που η βία θέλησε να καταστεί κυρίαρχη και να ακυρώσει το αίτημα της ανθρώπινης συνείδησης για ελευθερία… Που είναι ένα αίτημα κοινό για όλους μας…Και κυρίως εκεί που δοκιμάζεται η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Δηλαδή παντού όπου υπάρχουν Άνθρωποι…
Να θυμόμαστε πάντα τηναγαπημένη ΝΥ και τους αθώους που χάθηκαν…         
Odyss,11.09.2011