21.3.10

ΧΟΡΕΨΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ

21.03.2010
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ [ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ] ΣΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ*


Γυναίκα
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Νίκος Καββαδίας [1910-1975]

[ποίημα από την ποιητική του συλλογή «Πούσι»(1947) ,μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο στο «Σταυρό του Νότου»(1979)]

21 Μαρτίου 2010. Εαρινή ισημερία. Η μέρα παίρνει πάλι το πάνω χέρι από τη νύχτα. Περισσότερο φως όσο περνούν οι μέρες θα μας λούζει. Έχει ένα ισχυρό συμβολισμό αυτό το γεγονός καθώς το εξωτερικό αλλά και το εσωτερικό τοπίο των ανθρώπων σήμερα είναι αρκετά σκοτεινό θαρρώ.

Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα η αφιερωμένη στην ποίηση. Και στην Ελλάδα ειδικά στον ποιητή Νίκο Καββαδία που φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννησή του. Μια ποίηση συναρπαστική που έγινε ψίθυρος στα χείλη των πολλών μέσα από εξαιρετικές μελοποιήσεις τα τελευταία 36 χρόνια και βέβαια του Θάνου Μικρούτσικου ,ενός ανθρώπου που έκανε εκτός των άλλων σπουδαίο έργο και στο Υπουργείο Πολιτισμού στο λίγο χρόνο που πέρασε από΄ κει. Αφορμή λοιπόν να δώσουμε το λόγο σ΄ένα σπουδαίο ποιητή του ταξιδιού που με μια δόνηση ανυπόκριτη –δανεισμένη λες από της θάλασσας την αεικινησία- καταφέρνει να εκφράσει όλα εκείνα που μόνο σε σύμπαντα ολάκερα κόσμων ανεξερεύνητων αν παρασυρθεί κανείς μπορεί το άγγιγμα της πιο βαθιάς διανοητικής πληρότητας να νιώσει.

Ο πρώτος στίχος του ποιητικού αυτού κυματισμού που με μια ένταση εσωτερική που κλιμακώνεται σταδιακά από τα βάθη του ωκεανού ίσαμε τις σπηλιές της Αλταμίρας και τις χιλιόχρονες πυραμίδες, μόνο με μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε πρόσφατα μπορεί να εικονογραφηθεί κι έχει τόσα πολλά να πει στ΄αλήθεια. Από την ταινία «Ωκεανοί»**[“Oceans”] που θα παιχτεί τον άλλο μήνα και καταγράφει με τρόπο ανεπανάληπτο τη σχέση μας με την άγρια ζωή της πρωταρχικής κοιτίδας, είναι παρμένο το συναρπαστικό στιγμιότυπο. Ένας μεγάλος λευκός καρχαρίας (μήκους 6,5 μ. και βάρους 2,2 τ.) "συνομιλεί" ισότιμα με ένα δύτη στη διάρκεια μιας συνάντησης που ελάχιστοι ίσως θα ήταν προετοιμασμένοι να πραγματοποιήσουν ακόμη και υποθετικά. Ένα πλάσμα ηλικίας 4 εκατ. χρόνων, κολυμπά ήρεμα ισορροπώντας πάνω τα φτερά του δίπλα σε ένα άνθρωπο –στην κυριολεξία μικρό για τα μεγέθη του – και φαίνεται να έχει αποκαταστήσει μαζί του ένα διάλογο που συγκλονίζει. Ο Ζακ Υβ Κουστώ, έλεγε πως οι μεγάλοι λευκοί ποτέ δεν επιτίθενται σε ανθρώπους, ίσως μόνο κατά λάθος ή διερευνητικά θα πρόσθετα εγώ. Κι όμως την ώρα αυτής της εκπληκτικής σκόπευσης μοιάζει ο μικρόσωμος άνθρωπος να αναδύεται με τρόπο αποφασιστικό από την άβυσσο που τον περιβάλλει και να προσεγγίζει με θάρρος και προσδοκία μαζί τη σχέση του με το ίδιο το ανέφικτο. Φαίνεται αδιανόητα υπερφυσικό το κουράγιο για τη θαρραλέα αναζήτηση της έσχατης πρόκλησης που οδηγεί στην κατανίκηση του φόβου και την ανακάλυψη της εσχατιάς των ορίων μας. Εδώ σ΄αυτή τη φωτογραφία αποκαλύπτεται ο αχανής εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου σε πλήρη συντονισμό με τα μεγαλοπρεπή φυσικά μεγέθη και ο μετασχηματισμός της φυσικής του αδυναμίας σε διανοητικά μεγενθυμένη κατανόηση ενός εξωπραγματικού και όμως τόσο απτού βιώματος.

Ας γίνουμε ρεαλιστές. Ας επιδιώξουμε να προσεγγίσουμε το ανέφικτο. Το ουτοπικό ή και το ποιητικό θα πρόσθετα εγώ, παίρνοντας ως αφετηρία ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα του παρισινού Μάη του ΄68***. Oi στίχοι του Νίκου Καββαδία χαράζουν τη ρότα._

Οdyss,21.03.2010

Bλ. περισσότερα στους ιστότοπους [links]:



***/"SOYONS REALISTES-DEMANDONS L' IMPOSSIBLE" [A ΓΙΝΟΥΜΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ-ΑΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ].