24.4.10

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ + ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ
ΜΕ ΑΝΟΙΚΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ…

Georg Grosz,Τα στηρίγματα της κοινωνίας,1926 (Εθνική Πινακοθήκη,Βερολίνο)

Όσο περνούν οι μέρες και η ρητορεία της κρίσης μετασχηματίζεται σταδιακά σε μια νέα απτή και σκληρή πραγματικότητα για όλους, αξίζει να αναζητήσουμε μαζί με όλες τις ενεργές συλλογικότητες του τόπου τα σημεία επαφής και τις συνάψεις που μπορούν να βελτιώσουν μέσα από κοινές στάσεις και αναθεωρημένες νοοτροπίες την αντικειμενική μας συνθήκη...

Η δημιουργία ενός διαρκούς και ανήσυχου κινήματος αλληλεγγύης που θα ξεπερνά τον όποιο «συμβολικό» χαρακτήρα και θα αναδιατυπώνει με αληθινούς όρους όλα εκείνα που χάσαμε στη σπουδή της προσωπικής τακτοποίησης και της ιδιωτικής μονομέρειας, φαντάζει στα μάτια μου όσο περνούν οι μέρες ως ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ που οφείλουμε να ακολουθήσουμε...

Σε μια πραγματικότητα που φαίνεται ορισμένοι επιδεικτικά να επιβάλλουν και άλλοι να αγνοούν με ιδιοτέλεια έχοντας στη διάθεσή τους τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες τεράστιων εκμεταλλευτικών μηχανισμών ή βυθισμένοι σε ωκεανούς επίπλαστων προνομίων που αρνούνται να αποχωριστούν -την ώρα που για κάθε αρνητικό υπεύθυνοι είναι πάντα οι άλλοι και οι ξένοι- πρέπει με ωριμότητα και θάρρος να υπερασπίσουμε την ελεύθερη βούληση των ανθρώπινων προσώπων και να επανακτήσουμε το ρόλο των ενεργών υποκειμένων και των δραστήριων κοινοτήτων που ιστορικά με τόσο κόπο κατακτήσαμε αλλά και τόσο ανυποψίαστοι σπαταλήσαμε...

Να εναντιωθούμε στις ρητορείες κάθε μορφής, είτε εκείνες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις όψεις ενός ολέθριου συστήματος οικονομικής κυριαρχίας που βασίζεται πιο πολύ στις επιθυμίες και υπηρετεί λιγότερο τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες, είτε αυτές που με δεμένα τα μάτια του πρόσφατου μετασχηματισμού και της σημερινής πολιτισμικής και πολιτικής συγκυρίας αρνούνται να κατανοήσουν πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των στρατοπέδων εξόντωσης του ναζισμού, των κάθε λογής γκουλάγκ και κυρίως βέβαια η «υποχρέωσή» μας να τα δικαιολογούμε ή και να τα υποστηρίζουμε στο όνομα της αλλαγής και της διεκδίκησης ενός πιο δίκαιου κόσμου για όλους…

Οι πολύπλευροι φανατισμοί και οι πολιτικές βεντέτες της Ιστορίας τροφοδότησαν τη συλλογική μνήμη με εκατοντάδες φασιστικές εκτροπές, ολοκληρωτισμούς και γενοκτονίες, εξοντώσεις πολιτικών αντιπάλων, τόπους εξορίας και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία, εκτελεστικά αποσπάσματα και τρομοκρατικές πράξεις που αφάνισαν αθώους και ανυποψίαστους, κοινωνικές και πολιτικές διαιρέσεις και ψευδεπίγραφες επαναστάσεις και εμφυλίους που μετέτρεψαν τις ανθρώπινες συνθήκες ζωής σε κόλαση και τους τόπους διαβίωσης σε ερείπια…Ύψωσαν τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους και αλλοίωσαν ακόμη και τα νοήματα των λέξεων και της ίδιας της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…

Μόνο η πιο βαθιά γνώση ,η διαρκής ενημέρωση και η συλλογική κατανόηση ενός κόσμου που αλλάζει τόσο γρήγορα και μας υποχρεώνει να είμαστε σε εγρήγορση με ανοικτό βλέμμα προς όλους μπορεί να αποτελεί σήμερα την υπεύθυνη αφετηρία για τη διεκδίκηση και τις δράσεις μας, υπηρετώντας συνολικά την υπόθεση του ανθρώπινου πολιτισμού…Η συλλογικότητα και η συνεχής δημοκρατική διαπραγμάτευση θα αποτελέσουν τα καθοριστικά εργαλεία για τη μεταμόρφώσή του , με την κατάκτηση μιας νέας συνείδησης που θα μετασχηματίσει τη νοοτροπία μας και θα διαμορφώσει ένα νέο τοπίο υλικών αλλά κυρίως διανοητικών και πολιτισμικών προτεραιοτήτων.

Να αντιμετωπίσουμε με ευφυή τρόπο την εξέλιξη του κόσμου και του τόπου μας χωρίς δογματικές κραυγές, αναχρονιστικές ιδεοληψίες και πολεμικές ανακοινώσεις και να δείξουμε αποφασιστικά με την ανυπόκριτη στάση μας την επίμονη κοινή μας πεποίθηση πως αυτή την ώρα στεκόμαστε με διαρκή ευαισθησία και κατανόηση κοντά σε όλους όσους πραγματικά δοκιμάζονται…

Να εννοήσουμε πως η κρίση δεν περιγράφεται μόνο με ποσοτικά μεγέθη, οικονομικά διαγράμματα και αριθμούς αλλά κυρίως έχει ένα ηθικό περιεχόμενο και ολοφάνερα ψυχολογικό πρόσημο και για το λόγο αυτό η ευθύνη όλων μας σήμερα για αλλαγές και μετασχηματισμούς είναι ακόμη πιο επείγουσα...

Να δώσουμε ,με την ουσιαστική καλλιέργεια μιας μέσης θετικής συνείδησης αλλά και κινητοποίησης, σε όλους να καταλάβουν πως σ΄ αυτή τη συγκυρία τη μεγαλύτερη αξία έχει η προάσπιση της δυνατότητάς μας να κάνουμε όνειρα και να ελπίζουμε πως ένας κόσμος καλύτερος είναι εφικτός για όλους και κυρίως για τα παιδιά μας...

Σήμερα το ριζοσπαστικό πρόταγμα του γαλλικού Μάη "ας είμαστε ρεαλιστές- ας αναζητήσουμε το ανέφικτο " φαίνεται πως αναδιατυπώνεται με άλλα και αναθεωρημένα αυτή τη φορά περιεχόμενα...

Να κτίσουμε λοιπόν ένα κόσμο πέρα από τη θεαματική και καταναλωτική αποχαύνωση, ένα εξωτερικό αλλά και ταυτόχρονα εσωτερικό τοπίο όπου δεν θα κυριαρχούν οι επίπλαστες εικόνες και τα εμπορικά σήματα αλλά θα καθορίζεται η ιεραρχία της ύπαρξης με βάση την ουσιώδη «επικράτεια των σημείων» του βίου και του ίχνους που αφήνει στο χρόνο, όπου δεν θα ανατρέπεται η σχέση του σημαίνοντος και του σημαινομένου από τις παραμορφωτικές διαθλάσεις της πλήρους επικράτησης των αξιών ανταλλαγής πάνω στα αρχικά περιεχόμενα της χρήσης των πραγμάτων…

Να δράσουμε με πίστη και αφοσίωση στις κοινές ουμανιστικές αφετηρίες της συνύπαρξης και της κοινωνικής και προσωπικής ανοχής, με σεβασμό στον "άλλο", τον ξένο, τον αλλότριο, τον προσανατολισμένο σε άλλες προτιμήσεις και τη διαφορετικότητα κάθε είδους, με πραγματική προσήλωση και διαρκή εκπαίδευση στους δημοκρατικούς θεσμούς και την ανοικτή -χωρίς όρια- αλλά με κοινά αποδεκτούς όρους κοινωνική διαπραγμάτευση…

Με την ορθολογική αξιοποίηση της νέας τεχνολογικής συνθήκης και της προόδου που υπηρετεί τις ανθρώπινες προτεραιότητες αλλά την ίδια ώρα και με περισσή ευθύνη για την αειφορική περιβαλλοντική αντιμετώπιση κάθε ανθρωπογενούς δραστηριότητας, με διαρκή έγνοια για την κληρονομημένη ποιότητα του φυσικού τοπίου που ακυρώσαμε πίσω από διαφημιστικές πινακίδες και των μνημείων της ιστορικής μας διαδρομής που αφήνουμε απροστάτευτα, με καλλιεργημένη γνώση της αρχιτεκτονικής μας παράδοσης και του οικιστικού μας πλούτου από τα ταπεινά μιτάτα ίσαμε τα αριστουργήματα του μοντερνισμού και τα ιστορικά κέντρα των πόλεων και των οικισμών μας…

Με επίμονο και μοναδικό προσανατολισμό στη σκέψη και την πρακτική μας, την πολιτική και ηθική μας ανύψωση μέσα από το κοινό κεκτημένο της συλλογικότητας, με ενεργή υποστήριξη σε κοινές αξίες που δίνουν «σχήμα» στο χρόνο και τη μνήμη, το τελευταίο «όπλο»που μας απόμεινε κατά τη διατύπωση ενός μεγάλου αγωνιστή της εποχής μας ,του υποδιοικητή Μάρκος στο μακρινό Μεξικό...

Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε πολλά και να καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε τη συγκυρία σε μια ευκαιρία για ένα καλύτερο κοινό αύριο...Αρκεί να καταφέρουμε να προχωρήσουμε στις αφαιρέσεις του υπερβολικού υλικού φορτίου που συσσώρευσε ο χρόνος αφήνοντάς μας κυρίως να καταναλώνουμε χωρίς να κατανοούμε και να διεκδικούμε χωρίς αξιόπιστη πρόβλεψη, από το αυριανό μερίδιο όλων εκείνων που δεν γεννήθηκαν ακόμη…