Στους ποιητές του κόσμου και στην ποίηση…
φωτο. Αντρέι Ταρκόφσκι (από τη σειρά Polaroids)
Είναι κάποιες στιγμές που ο στίχος ενός ποιητή γίνεται η αφορμή για ένα σχόλιο…Φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου…
Ένας φίλος που ταξίδεψε πριν τέσσερα χρόνια στην Ανατολή, μου έφερε από το Ιράν μια μικρή κομψή δίγλωσση έκδοση (αραβικά και αγγλικά) με τα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ. Μου διηγήθηκε πως ποτέ σε καμιά άλλη χώρα δεν συνάντησε ανθρώπους να διαβάζουν στίχους κλαίγοντας πάνω από τάφους ποιητών. Μου είπε πόση εντύπωση του έκανε η αγάπη τους γι΄αυτούς…
Μαγαζί με ξηρούς καρπούς στην Καππαδοκία (φωτο.Odyss,2007)
Δυο χρόνια μετά βρέθηκα στην Καππαδοκία, το 2007. Μπήκα σε ένα μικρομάγαζο που πουλούσε ξηρούς καρπούς και λουκούμια, με περιποιήθηκε ένας ευγενικός μαγαζάτορας και τράβηξα τη συγκλονιστική φωτογραφία που βλέπετε τώρα εδώ. Το πορτρέτο του σούφι ποιητή του 13ου αιώνα Τζελαλαντίν Ρουμί σε μια χειροποίητη λαϊκή ξυλογραφία και από κάτω ένα κατακόκκινο ρόδο που άλλαζε κάθε μέρα όπως μου εκμυστηρεύθηκε αυτός ο άνθρωπος…Ήταν συγκλονιστικό…Δεν ξέρω αλήθεια σε πόσους τόπους μπορεί να συναντήσει κανείς μια τέτοια εικόνα…Μου θύμισε μια σπουδαία μέρα στις 5.06.2005, τη μέρα που η πόλη που ζω υποδέχθηκε μια οικουμενική φυσιογνωμία, τον Αλβανίας Αναστάσιο…Στο δικό μου χαιρετισμό με μερικούς στίχους –κατά σύμπτωση του Ρουμί- απάντησε με ένα κομμάτι από το 4ο κουαρτέτο του Τ.Σ.Έλιοτ:
Η μόνη σοφία που ελπίζουμε να αποκτήσουμε
είναι η σοφία της ταπείνωσης.
Η ταπείνωση είναι ατελεύτητη…
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έχει γράψει ανάμεσα σε άλλους και μερικούς από τους πιο συγκλονιστικούς στίχους που υπάρχουν στη νεοελληνική ποίηση, που είναι και δικοί μου αγαπημένοι στίχοι γιατί μπορούν να μου πουν σχεδόν τα πάντα…
Και περπατούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας με γνώριζε…
Ο πρώτος λόγος λοιπόν στους ποιητές…Από την πρωταρχική Ομηρική Ιλιάδα και την [κέλομαί σε Γογγύλα] Σαπφώ ,ίσαμε το έπος της Μαχαμπχαράτα ,τα Σονέτα του Σαίξπηρ,τον Αγαπημένο του Τζελαλαντίν Ρουμί ,τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου και τον ύμνο εις την Ελευθερία του μέγιστου Διονύσιου Σολωμού, τα ηπειρώτικα μοιρολόγια και τις κρητικές μαντινάδες, την εύθραυστη και αξεπέραστη Έμιλυ Ντίκινσον, τον αυτοπυρπολημένο Βλαδίμηρο και το σπαρακτικό Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στο θρήνο του Σάντσεθ Μαχίας, τον Πάουλ Τσέλαν στο μαύρο γάλα της κόλασης των στρατοπέδων, την Ίγκεμπορ Μπάχμαν στη σκοτεινή ήπειρο της αγάπης και την Ελένη του Σεφέρη, τον Μίλτο Σαχτούρη στον τρελό λαγό, το Κάντο Χενεράλ του Νερούδα και το Μανόλη Αναγνωστάκη, την Κατερίνα ,τη Τζένη μ’ ένα σκοτάδι φως και τη Ζωή, είναι η ποίηση των αιώνων…Τ΄όνειρο που δεν πήρε φως για να γίνει χρόνος…
Οdyss, 17.07.2009
Και περπατούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας με γνώριζε…
Ο πρώτος λόγος λοιπόν στους ποιητές…Από την πρωταρχική Ομηρική Ιλιάδα και την [κέλομαί σε Γογγύλα] Σαπφώ ,ίσαμε το έπος της Μαχαμπχαράτα ,τα Σονέτα του Σαίξπηρ,τον Αγαπημένο του Τζελαλαντίν Ρουμί ,τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου και τον ύμνο εις την Ελευθερία του μέγιστου Διονύσιου Σολωμού, τα ηπειρώτικα μοιρολόγια και τις κρητικές μαντινάδες, την εύθραυστη και αξεπέραστη Έμιλυ Ντίκινσον, τον αυτοπυρπολημένο Βλαδίμηρο και το σπαρακτικό Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στο θρήνο του Σάντσεθ Μαχίας, τον Πάουλ Τσέλαν στο μαύρο γάλα της κόλασης των στρατοπέδων, την Ίγκεμπορ Μπάχμαν στη σκοτεινή ήπειρο της αγάπης και την Ελένη του Σεφέρη, τον Μίλτο Σαχτούρη στον τρελό λαγό, το Κάντο Χενεράλ του Νερούδα και το Μανόλη Αναγνωστάκη, την Κατερίνα ,τη Τζένη μ’ ένα σκοτάδι φως και τη Ζωή, είναι η ποίηση των αιώνων…Τ΄όνειρο που δεν πήρε φως για να γίνει χρόνος…
Οdyss, 17.07.2009
*Ο Διονύσης Καρατζάς γεννήθηκε το 1950 στην Πάτρα. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών (1968-1972). Εργάζεται στην μέση εκπαίδευση στην Πάτρα. Βασικός συνεργάτης του Πατρινού περιοδικού ΥΔΡΙΑ (1973-1985).Ιδρυτικό μέλος και μέλος Οργανωτικής Επιτροπής Συμποσίου Ποίησης, Πάτρα (1980-1985).Μέλος της ΑΕΠΙ (από το 1987).Μέλος της ΕΔΕΤ (Ένωση Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού) - από το 1987.Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων (από το 1988).Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας (1994).
Δισκογραφία: - Μίκης Θεοδωράκης, Τα πρόσωπα του Ήλιου, 1987.- Μίκης Θεοδωράκης, Ως αρχαίος άνεμος, 1987.- Ηλίας Ανδριόπουλος, Μουσικό τοπίο, 1993.- Μίκης Θεοδωράκης, Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν, 1994.- Μίκης Θεοδωράκης, Λυρικώτερα, (POETICA),1996.- Γιώργος Ανδρέου, Χελιδόνια της βροχής, 2000. ΠΟΙΗΣΗ:- Ξημέρωμα στη γη, εκδ. Όστρακα, Πάτρα, 1972.- Μέρες βροχής ή τα χαλασμένα παιχνίδια, εκδ. Όστρακα, Πάτρα, 1973.- Απ' το νερό κι από την πέτρα, εκδ. Όστρακα, Πάτρα, 1975.- Αντιόπη, εκδ. Όστρακα, Πάτρα,1982. - Κατερίνα, εκδ. Μικρά Όστρακα, Πάτρα, 1984, 2η 1986.- Χρώματα φωνήεντα, εκδ. Παράθυρο, Πάτρα, 1986, 2η 1987, εκδ. Επικαιρότητα, Αθήνα.- Ως αρχαίος άνεμος, εκδ. Αχαϊκές Εκδόσεις, Πάτρα, 1987.- Ανάμεσα νερό και μαύρο αποφασίζω το κόκκινο, εκδ. Διάττων, Αθήνα, 1989.- Τέσσερα ποιήματα, με δύο λιθογραφίες του Αριστοτέλη Σολούνια, εκδ. Αντήνωρ, Αθήνα, 1989, εκτός εμπορίου.- Ποιήματα, με μια ξυλογραφία του Χρήστου Σαρακατσιάνου, εκδ. Δέλτα, Αθήνα, 1989, εκτός εμπορίου. - Τα δέντρα κράτησαν βροχή, τ' αστέρια την καρδιά μου, Τιμητική έκδοση του Δήμου Πατρέων, 1995.- Παραμύθια και όνειρα, με δύο χαρακτικά του Χέρμαν Μπλάουτ, εκδ. Δήμου Αμαρουσίου, 1995, εκτός εμπορίου.- Ανθοφορία της νύχτας, εκδ. Δελφίνι, Αθήνα, 1997.- Ποιήματα 1972-1997, εκδ. Διάττων, Αθήνα 1999.- Στα νερά βαθαίνει ο ουρανός, εκδ. Διάττων, Αθήνα.- Πότε μίλα πότε φίλα, Μεταίχμιο, 2002.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου