ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Η Ιστορία γράφεται στους δρόμους…και στις πλατείες… και στις δημοσιές...Καμιά φορά και σε μπουντουάρ ή πίσω από κλειδαρότρυπες…΄Ομως ο δημόσιος χώρος είναι (και) o τόπος της συλλογικής μνήμης και είναι κι ένας πρόσθετος λόγος αυτός για τον οποίο αξίζει να τον υπερασπιζόμαστε…Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια οι ερπύστριες των ρώσικων τανκς μπήκαν στην Πράγα του Ντούμπτσεκ για να καταπνίξουν και το τελευταίο άνθισμα μιας άνοιξης που προσπαθούσε όχι να αλλάξει τον κόσμο όλο αλλά να διεκδικήσει για τους πολλούς ένα μικρό -στοιχειώδες- μερίδιο αξιοπρέπειας...Για πράγματα τόσο μικρά κι αυτονόητα για μας σήμερα όπως για παράδειγμα τη χαρά που δίνει το άκουσμα μιας μουσικής που προτιμούμε ,το κοίταγμα ενός κρυφού πίνακα ενός άγνωστου ζωγράφου που δεν πλασάρει μηνύματα,το άγγιγμα των χεριών ή το φιλί των ερωτευμένων στο δρόμο, η επιθυμία ή η χαρά να πιστεύεις στη δική σου αλήθεια και να εναντιώνεσαι στη σκέψη του «μεγάλου αδελφού»,η ελεύθερη επιλογή σου να πιστεύεις σε κάτι ή να μην πιστεύεις σε τίποτα, το ελάχιστο δικαίωμά σου να αποφασίζεις και να ψηφίζεις και καμιά φορά χωρίς να σου δίνουν γραμμή, η προσμονή σου και η ελπίδα σου για τα όνειρα που μπορούν να παίρνουν την εκδίκησή τους, ο σεβασμός του διαφορετικού ή του όποιου άλλου και το δικαίωμα σε μια προσωπική ζωή, η ανθρώπινη –φυσική σου – υπόσταση που θέλει να ημερώνει το θηρίο που υπάρχει μέσα σου και να προσφέρει ένα χάδι σε όσους το έχουν ανάγκη, η δική σου πραγματικότητα τελικά…
Ο σπουδαίος φωτογράφος της εποχής μας ο Josef Koudelka, που έκθεσή του θα δούμε στην Αθήνα τον επόμενο μήνα (Μπενάκη/οδού Πειραιώς), που ακολούθησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο κατά πόδας στα γυρίσματα του «Βλέμματος του Οδυσσέα» και μας χάρισε μερικές συγκλονιστικές εικόνες ενός κόσμου τη στιγμή της εμβληματικής του«μετάβασης», είναι εκείνος που και στη διάρκεια της εισβολής στην Πράγα κατάφερε να καταγράψει με μια μοναδική αίσθηση του χρόνου και του τόπου το ανησυχαστικό προανάκρουσμα της διαρκούς,τερατώδους εξέλκωσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ύστερη ώρα του σπαραγμού των ανθρώπων που ήθελαν να μην μοιάζουν πια στο τέρας …Μια συγκλονιστική ματιά που τεκμηρίωσε με απίστευτη ειρωνία αλλά και τρυφερότητα συνάμα την ουσία της αντίστασης και την αξία της θυσίας μιας νεολαίας και ενός πλήθους που αρνήθηκαν να μετατρέψουν σε τρόμο την άνοιξη των συνειδήσεων και το αυτονόητο προνόμιο της ανυπότακτης ανθρώπινης ύπαρξης…
Odyss 21.08.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου