…μαζί με μια μικρή υπόγεια κρύπτη
φωτο.Odyss
Ένα οικόπεδο -ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο- στις παρυφές της παλιάς πόλης, κοντά σε μια από τις δυο βασικές αρτηρίες εισόδου στην πόλη. Ο ακάματος ζήλος ενός ιερέα ποιητή που γράφει και αφιερώνει χάι κου και μια κινητοποίηση ανθρώπων πολύχρονη συνέβαλαν καθοριστικά στη δημιουργία μιας εγκατάστασης που φανερώνει το περίσσευμα της συλλογικής έγνοιας.
Πριν από χρόνια εξόριζαν τους διαφορετικούς σε ξερονήσια, έστηναν γκέτο για τους πάσχοντες ή κολαστήρια για όσους βίωναν την εσχατιά της ανθρώπινης κατάστασης. Στίβαζαν τους γέρους σε παραπήγματα ή τους φυλάκιζαν σε ιδρύματα χωρίς μια στάλα φως που δεν ήταν βέβαια καλύτερα από τα τσαντίρια μες στη λάσπη που ζουν ακόμη και σήμερα οι κάθε λογής πλάνητες και τσιγγάνοι της λάμπουσας Ευρώπης. Η Σπιναλόγκα των λεπρών έκλεισε το 1957 αλλά εμείς εξακολουθούμε με πολλούς τρόπους να επαναθεμελιώνουμε πολλές σπιναλόγκες κάθε τόσο μέσα μας.
Η μονάδα αυτή υπήρξε μια εξαιρετική ευκαιρία για μια μαθητεία και προσωπική σε όλα εκείνα που εξακολουθούν να συνθέτουν τους καθημερινούς αποκλεισμούς που στοιχειώνονται πάνω στην αδιαφορία και την προκατάληψη. Θυμάμαι στα πρώιμα διαβάσματά μου τη γοητεία που ασκούσε πάνω μου ο ξενώνας ηλικιωμένων του 'Αλβαρ 'Ααλτο όχι μόνο για τη μοναδική του αρχιτεκτονική αλλά κυρίως γιατί αντιπροσώπευε το κτίσιμο μιας ιδέας για τον «άλλο», για τους ξεχασμένους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Ηeike Poelmann-Pothou /Τρίπτυχο στο χώρο εισόδου,μεικτή τεχνική ,2007
Μια μεγάλη αυλή στραμμένη στην ανατολή για να μπαίνει άφθονο πρωινό φως και να διώχνει τη θλίψη, άνετοι και εύκολοι χώροι για τις κινήσεις κάθε είδους, ένας χώρος κοινής δραστηριότητας κοντά και πάνω στην αυλή, πολλές ράμπες και χρώματα φωτεινά και γενναιόδωρα ,μια ελάχιστη συμβολή του σχεδιασμού σε αυτούς που γέννησαν τον κόσμο μας. Και μια μικρή εκκλησία σαν κρύπτη σχεδόν που μόλις και διακρίνεται ο θόλος της στη μεγάλη αυλή -ανοικτό θέατρο συμβάντων- τόπο για να σμίγουν οι ένοικοι με την κοινότητα. Μια υπέροχη μικρή συλλογή από έργα τέχνης χαρισμένα από καλλιτέχνες ντόπιους να γεμίζει τους χώρους, κοντά σε μια διαρκή αλήθεια που μόνο αυτή μπορεί να εκφράζει .«…Η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος κάτι να γνωρίσουμε..» (Ν.Εγγονόπουλος)
Odyss 29.4.08
1 σχόλιο:
Ο άλλος είμαι εγώ!
Αναζητώντας την ετερότητα στα πλαίσια της αυτοπρόσωπης παρουσίας σε ένα κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο και απαιτητικό, ιδίως από υπάρξεις που κατά το πλείστον δεν γνωρίζουν τι επιζητούν από τον ίδιο τους τον εαυτό, πολλώ δε μάλλον από τους άλλους, βιώνω καθημερινά το άχθος της συναναστροφής με όντα χαμένα και κατακερματισμένα δυστυχώς νεαρής ηλικίας.
Σε ένα τέτοιο κόσμο οι γέροντες και οι γερόντισσες έχουν πολλά να δώσουν μόνο με την παρουσία τους.
Στην Ιαπωνία η περίθαλψη των γερόντων αποτελεί την κορωνίδα του κοινωνικού ιστού.
Εδώ, οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, ψήγματα κοινωνικής πολιτικής, -σε μια χώρα που δε νοιάζεται για τους ηλικιωμένους της πέραν της παροχής αυξήσεως της σύνταξης κατά 1 € την ημέρα-, καλούνται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία μας. Οι γέροντες και οι γερόντισσες καλό είναι να μνημονεύονται και να επισκέπτονται τακτικά όχι μόνο από τους συγγενείς τους (και αυτό έχει αρχίζει να σπανίζει), αλλά και από εμάς μπας και κατανοήσουμε το βραχύβιο του βίου μας και τα ύστερα μας.
Τσακισμένα σκαριά, περήφανες ψυχές που αναγκαστικά πέρασαν την πόρτα του γηροκομείου έχουν την ανάγκη όλων μας. Όπως έχουν την ανάγκη μας και οι λειτουργοί που με την κοινωφελή εργασία τους κρατούν αυτούς τους ανθρώπους κοντά μας.
“Να δαπανάσαι έστω και για έναν.
Πόθος αγλαόκαρπος”,
όπως αναφέρει ο ιερέας-ποιητής π. Παχυγιαννάκης.
Οδυσσέα κάθε σου posting και μια μαχαιριά και μα ελπίδα ότι η ελπίδα δεν χάνεται.
Δημοσίευση σχολίου