«Τα παιδιά των ανθρώπων»***… Μια προπερσινή ταινία του μεξικάνου σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, ας πούμε μελλοντολογικών (εφιαλτικών) προβλέψεων (η δράση τοποθετείται στο 2027), όπου οι άνθρωποι έχοντας από καιρό απωλέσει πολλά από τα στοιχεία της φυσικής και ανθρώπινης ισορροπίας τους ,έχουν χάσει στο τέλος και την ικανότητα της αναπαραγωγής του ίδιου του είδους τους…Η ανακάλυψη πως μια νεαρή γυναίκα (λαθρομετανάστρια) της μαύρης φυλής, εγκυμονεί και πρόκειται να γεννήσει γίνεται η αιτία μιας απίστευτης κινητοποίησης των ανθρώπων που «αντιστέκονται» με σκοπό να διασωθεί ο καρπός που κυοφορεί (το ανθρώπινο Ον) και μαζί της να επιβιώσει και η ελπίδα για τη συνέχεια της ανθρώπινης ύπαρξης…Συμβολική η αναφορά στην κοινή μας μητέρα (τη «μαύρη αφροδίτη») που κατοικούσε ίσως –όπως μαρτυρεί η σύγχρονη γονιδιακή έρευνα- στις πεδιάδες και τα γόνιμα χώματα της μαύρης Αφρικής και εμφανής η αγωνία για ένα άδηλο μέλλον που φαντάζει πια να μην είναι ίσως και πολύ μακρινό μιας και θεωρούμε πως όλα είναι ανεξάντλητα και κυρίως βέβαια η δυνατότητα του πλανήτη, της Γής μας, να μας φιλοξενεί και να μας τρέφει…
Η μακρά αυτή εισαγωγή που ήρθε στο μυαλό καθώς κοίταζα το υπέροχο εξώφυλλο του τελευταίου ολόφρεσκου βιβλίου της αγαπημένης μας Νίκης Τρουλλινού (Εκδόσεις Κέδρος)και διάβαζα το μικρό συνοπτικό κείμενο του οπισθόφυλλου, που με λίγα λόγια –και καλά- μας εισάγει στο γοητευτικό και μεστό πεζογραφικό της σύμπαν, τόσο φορτισμένο με τις πρωταρχικές ανθρώπινες ιδιότητες των «ηρώων» της…Η πρώτη του φράση «Αύριο μπορεί να είναι μια μέρα χωρίς φαντάσματα» είναι αυτή που μου ΄φερε στο νου εκτός των άλλων την ταινία που προανέφερα και μ΄έκανε να συνδυάσω τις εικόνες της με τη γέννηση και ετούτου του καινούριου βιβλίου…Κάθε φορά που εκδίδεται ένα καινούριο βιβλίο έχω την πεποίθηση πως ξεκινά ακόμη μια προσπάθεια ηθικής μας επαναθεμελίωσης, σχόλιο που με οξυδερκή τρόπο κατέθεσε η Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας και γνωστή Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή της Κυριακής» πριν από λίγα χρόνια, αναφερόμενη στις απαντοχές και τις δυνατότητες του «Λόγου»…Σε μια εποχή που ορισμένοι βιάζονται να μιλήσουν για το τέλος των βιβλίων ή της γραφής ή του πολιτισμού του ίδιου κλπ η έκδοση ενός «πνευματικού παιδιού» της συγγραφικής δημιουργικής έμπνευσης ενός τόσο ευαίσθητου δέκτη όπως η Νίκη, σίγουρα είναι κάτι που πρέπει να γιορτάζει κανείς ανοίγοντας ένα καφάσι μπίρες, για να παραφράσω και τον τίτλο του ίδιου του μυθιστορήματος («Μ΄ένα καφάσι μπίρες») που με λιτό και ουσιαστικό τρόπο αναφέρεται τελικά στην ίδια την αυτονόητη (;) απλότητα της ανθρώπινης κατάστασης…
Το εξώφυλλο του νέου βιβλίου της Νίκης εικονογραφείται από την οικεία για τους πιο πολλούς μας (ακόμη) εικόνα του μικρού μαγαζιού ή του μπακάλικου της γειτονιάς που αποτελούσε την κιβωτό των μικρών μας υλικών επιθυμιών όταν μεγαλώναμε, πριν γίνει η επέλαση των κάθε λογής κολοσσιαίων και πασπαλισμένων με πολλή χρυσόσκονη πολυκαταστημάτων που τείνουν να μετατρέψουν σε …γκραβούρες τις οικείες εικόνες των μικρομάγαζων και μιας κλίμακας που φαίνεται να΄χει οριστικά ξεπεραστεί αδυνατώντας να χωρέσει τη σύγχρονη υπερπαραγωγική και άρα υπερκαταναλωτική μας «κατάπτωση»… (O Angelus Novus είναι ο πασίγνωστος πίνακας του Paul Klee ,που παραλλήλισε με τον « Άγγελο της Ιστορίας» το δυνατό πνεύμα του Βάλτερ Μπένγιαμιν σχολιάζοντάς τον αναλυτικά και κάνοντας εξαιρετικές παρατηρήσεις πάνω στο ζήτημα της ηθικής πτώσης του γένους μας τη φοβερή περίοδο μιας άλλης κρίσης στο μεσοπόλεμο που οδήγησε τον Κόσμο στα τρίσβαθα της κόλασης…)
Από την ταινία "Τα παιδιά των ανθρώπων" του Α.Κουαρόν (2007)
Αngelus Novus του Paul Klee (1920)
Τελειώνοντας αυτές τις σκέψεις που γεννήθηκαν από την πρώτη μόλις επαφή με τη φρέσκια έκδοση του βιβλίου της φίλης Νίκης, θα ήθελα να παραθέσω το μικρό κομψό της κείμενο από το οπισθόφυλλο ,που τα λέει θαρρώ όλα συμπυκνωμένα σε λίγες λέξεις και μας προσκαλεί σε μια προσωπική κατάδυση -ως αναγνώστες- στα άδυτα του δικού της συγγραφικού κόσμου…Με μοναδική μας αποσκευή την προσωπική μας κρίση, μοναδικό όπλο μας απέναντι στη (συλλογική) Κρίση που δεν παύει να αποκαλύπτει την άλλη ,τη βαθιά κρυμμένη μέσα μας, εσωτερική κρίση, ίσως της ίδιας της συνείδησής μας…
Οdyss, 18.03.2009
ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟΥ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΦΑΣΙ ΜΠΙΡΕΣ (Εκδόσεις Κέδρος, 2009)
ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟΥ Μ’ ΕΝΑ ΚΑΦΑΣΙ ΜΠΙΡΕΣ (Εκδόσεις Κέδρος, 2009)
Αύριο μπορεί να είναι μια μέρα χωρίς φαντάσματα. Αυτό σκέφτεται η Εριέτα καθώς χάνεται τις νύχτες στις σελίδες των βιβλίων. Οι αναμνήσεις την κατακλύζουν. Κι αυτή σ’ ένα παλιό τετράδιο σκαλίζει όνειρα, επιθυμίες, μετέωρα ερωτηματικά για όσα έζησε ή δεν μπόρεσε να ζήσει, για όσα δεν μπόρεσε να πει στον γιο της. Για τον πατέρα της που υγρό πυρ έκανε την μπίρα και κατακτούσε τον κόσμο στα πανηγύρια με καφάσια ολόκληρα. Για τη μάνα της που αφού βασανίστηκε να μάθει τα κουμπιά του πλυντηρίου ρούχων, ακούμπησε πάνω του της σκάφη της σε μια υγρή συνωμοσία ROL και Πικρής, μικρής μου αγάπης. Για τον άντρα της, που του αφοσιώθηκε μια ζωή όσο εκείνος ήταν δοσμένος στην επιστήμη και στην καριέρα του. Για την παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε – μπορεί μια θάλασσα να πνίξει τις στενόχωρες σκέψεις; –, για τη δικτατορία και τα χρόνια που ακολούθησαν. Για όσα την έκαναν να αλλάξει. Και για όσα θα τολμήσει πλέον να ζήσει.
Ο εξομολογητικός μονόλογος μιας γυναίκας, μια ειλικρινής καταβύθιση στις διαδρομές της ζωής της με φόντο τη νεότερη ελληνική ιστορία και μια κοινωνία που αλλάζει πρόσωπο.
Ο εξομολογητικός μονόλογος μιας γυναίκας, μια ειλικρινής καταβύθιση στις διαδρομές της ζωής της με φόντο τη νεότερη ελληνική ιστορία και μια κοινωνία που αλλάζει πρόσωπο.
* ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΛΙΝΟΥ / ΜΈΝΑ ΚΑΦΑΣΙ ΜΠΙΡΕΣ , Κέδρος 2009
** Τζούλια Κρίστεβα / Συνέντευξη στην εφημ. "Καθημερινή της Κυριακής"
*** Ταινία του 2007 του μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν με τον Κλάιβ Όουεν , την Τζούλιαν Μουρ και τον Μάικλ Κέιν, φουτουριστικό κοινωνικό σχόλιο σε ένα ταραγμένο κόσμο (2027 μ.Χ.) ίσως όχι και πολύ μακρινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου