Η ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ

ή κάτω τα χέρια από τα διαμάντια
της Διονυσίου Αρεοπαγίτου

Χανιά,τοίχος στην παλιά πόλη (φωτ.Odyss/1.6.08)

Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 & 19 , Αθήνα

(φωτ.: areopagitou17.blogspot.com)

Mε αφορμή ένα ταξίδι στα Χανιά και στο ΚΑΜ στις 31/5/08 ,όπου μίλησε ο καθηγητής Δημ.Φατούρος για το έργο μιας ζωής, επιχειρώντας μια γοητευτική και συνάμα περιεκτική περιήγηση στα ίχνη μιας διαδρομής δικής του και του τόπου τα τελευταία 60 χρόνια, βρέθηκα να φωτογραφίζω για μια ακόμη φορά τα σπαράγματα των υπέροχων αναλημματικών τοίχων της παλιάς πόλης που από την πρώτη μου κιόλας επαφή μου΄ χαν ασκήσει μια εξαιρετική γοητεία.

Δεν ξέρω γιατί εκέινη την ώρα μου ήρθαν και πάλι στο νού τα δυο κτίρια της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Αθήνα που (και) ο κυνικός δημιουργός του νέου μουσείου της Ακρόπολης θέλει να εξαφανιστούν για πάντα, θυσία κι ανάλγητη πράξη πουριστικής και συνάμα κυριαρχικής διάθεσης στο βωμό μιας πομπώδους και κατακτητικής αρχιτεκτονικής παρουσίας του σταρ σύστεμ που σχεδόν στηλίτευσε ο Κένεθ Φράμπτον πριν μερικές μέρες στην Αθήνα αλλά το άκουσαν φαίνεται ελάχιστοι…
Ποιος μπορεί αλήθεια να πείσει εμάς όλους τους υπηρέτες μιας μοντέρνας ή έστω μοντερνιστικής συνθήκης της Αρχιτεκτονικής που βλέπομε τα Ξενία του Κωνσταντινίδη να καταρρέουν, τα έργα του Ζενέτου να κατεδαφίζονται, τα αρχαιολογικά μουσεία δέιγματα του ήθους μιας άλλης εποχής να αλλοιώνονται βάναυσα , το τοπίο παντού να καταστρέφεται χωρίς καμιά περίσκεψη και επιστροφή πια, τα εμβληματικά κτίσματα του μοντερνιστικού έπους του μεσοπολέμου να αγνοούνται συστηματικά και να μην προστατεύονται, τα χωριά και τις μοναδικές χώρες των νησιών μας να παραδίδονται σε μια αηδιαστική οικιστική υπερεκμετάλλευση, τα αληθινά και ταπεινά εμβληματικά παραδείγματα μιας μοναδικής λαϊκής αρχιτεκτονικής παντού να παραμελούνται (π.χ. σπίτι του Ροδάκη στην Αίγινα), τα μνημειακά σύνολα μάρτυρες μιας αιώνιας στοιχείωσης της ανθρώπινης δημιουργικότητας να εγκαταλείπονται στη μοίρα τους, πως το διεθνές κατασκευαστικό αλισβερίσι που γεμίζει παντού με αδιάφορα υβρίδια τους ιερούς τόπους όπου γης και τις έσχατες απαντοχές του ανθρωπογενούς σύμπαντος της αρχιτεκτονικής, πρέπει να ακυρώσει τα πάντα στο πέρασμά του;
ΓΙΑΤΙ η πόλη της Αθήνας και το αστικό της τοπίο πρέπει να στερηθεί ένα μέρος της γοητευτικής της διήγησης που μπορεί να ανακαλύπτει κανείς στα μονάκριβα μικρά της δημιουργήματα που λάμπουν σαν κρύσταλλα μέσα στο έρεβος και την απίστευτη υστερία μιας ανελέητης και μονοδιάστατης αρχιτεκτονικής υπερκαταναλωτικής καταβύθισης;…Όχι , φτάνει πια η ανοχή σ΄εκείνους που αρνούνται να υπερασπιστούν τις ετερότητες και τα αλλεπάλληλα ιζήματα της στρωματογραφίας της πόλης και αποφασίζουν με οριακές πλειοψηφίες να καταργήσουν τη δυνατότητα της ματιάς μας να ανακαλύπτει τις πιο ισχυρές εμπειρίες της εσωτερικής μας ανθρώπινης όρασης…Τόσο έχουν τυφλωθεί πια ορισμένοι ταγοί στο υπό κατάρρευση κεντρικό πολιτικό μας σύστημα;…Κάτω τα χέρια από τη μνήμη της πόλης, μοναδική μας αντίσταση στη λήθη και την ηλιθιότητα που όπως και το σύμπαν δεν φαίνεται να έχει όρια…Να εναντιωθούμε με όλους τους τρόπους στην κατάργηση του ίδιου του «λόγου» και να δυναμώσουμε τη φωνή όλων εκείνων που κατανοούν αλλά κι εκείνων που είναι ακόμη αδιάφοροι πως ο κόσμος μας μπορεί να χωρεί και όλους εμάς όσο χωρεί τις διαφορετικότητές μας και όσο μπορούμε ακόμη να συγκινούμαστε από την υπέροχη θέα αυτών των δυο μοναδικών κτισμάτων κάτω από την Ακρόπολη ,που όπως και το εξαιρετικό σχολειό του Π.Καραντινού στην οδό Καλλισπέρη παραδίπλα ή το εξαίσιο σπίτι του Ζάννα του Δ.Αντωνακάκη λίγο πιο ΄κει στην ίδια γειτονιά μας επιτρέπουν να βιώνουμε με λογισμό και μ΄όνειρο τις αληθινές εικόνες μιας Αρχιτεκτονικής που δεν φοβάται τον άνθρωπο…

Οdyss 4.06.08