ΒΙΑΝΝΟΣ_14.09.1943

        Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ


        Το αληθινό χρέος είναι το χρέος στη Βιάννο

Πριν από δέκα χρόνια στη Νέα Υόρκη, μια ακραία εκδήλωση τυφλής βίας με θύματα 2973 αθώους, αποτέλεσε την αφετηρία για μια μεγάλη αλλαγή στη συνολική συνθήκη του Κόσμου μας. Η πολιτική του μεταπρατικού παραγωγικού μοντέλου είχε εξαντληθεί και αναγκάστηκε να παραδώσει τη σκυτάλη στη διάδοχη ακραία εκδοχή του χρηματοπιστωτικού καζίνου, που οδήγησε μέσα στα επόμενα χρόνια στην πιο αδιάντροπη εξαχρείωση ενός άπληστου και κυνικού «παραδείγματος» που ξέρει να μετρά την εξέλιξη μόνο με το κέρδος και τα χρέη που συσσωρεύει τοκογλυφικά σε βάρος των αδύναμων.

Σήμερα η ρητορική της ισχύος διατυπώνεται καθημερινά με τον πιο επίσημο και θεσμικό τρόπο από τους εκπροσώπους του παγκόσμιου μπαμπούλα των αγορών που αποτελούν το διαρκές υπόβαθρο πάνω στο οποίο ανακοινώνονται κάθε μέρα εκτιμήσεις ,προβλέψεις και υποθέσεις ρίσκου, από τα πιο επίσημα στόματα. Δεν έχει σημασία να αναφέρει κανείς επικαιρικά γεγονότα και να κάνει αξιολογήσεις για τα καθημερινά ανακοινωθέντα της απόλυτης κυριαρχίας των μηχανισμών ελέγχου και ισχύος που παίζουν με στημένες διαδικασίες -στο παγκόσμιο χρηματιστήριο- τις τύχες ανθρώπων και ολόκληρων κρατών. Οι σχηματισμοί εξουσιαστικού ελέγχου δεν έχουν πια πολιτικό ή εθνικό χαρακτήρα. Οι νέοι αφέντες της μεταοργουελικής συνθήκης διαθέτουν τα προνόμια μιας υπερεθνικής και εξωπολιτικής δομής που μπορεί χωρίς επιπτώσεις και κανένα έλεγχο, να διακινεί κάθε είδους άϋλα προϊόντα μέσω ρυθμίσεων κεντρικού χαρακτήρα που έχουν αλλοιώσει δραματικά και μετασχηματίσει τις καταστατικές δεσμεύσεις που είχε διαμορφώσει μέσω του δημοκρατικού ελέγχου η πολιτική και παραγωγική μεταπολεμική συνθήκη.

Το δίπολο απληστία και κέρδος είναι σήμερα ο βασικός ιστός πάνω στον οποίο υφαίνεται ολόκληρη η στρατηγική πρόταση του κυρίαρχου μοντέλου της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής πρότασης. Τα συντρίμμια των δυο παγκόσμιων πολέμων δεν σκέπασαν μόνο τα κρίματα αυτών που τους προκάλεσαν αλλά έθαψαν κάτω από τόνους νομικιστικών και γεωπολιτικών εκβιασμών και την ιστορική αλήθεια, επιβάλλοντας εκτός από την ατιμωρησία και την ταφόπλακα της λήθης και της αδιαφορίας για τα φοβερά τους εγκλήματα. Η απόλυτη άρνηση μετάνοιας των διαδόχων των ναζί, υπεύθυνων της πιο ωμής βίας που ασκήθηκε ποτέ κατά της ανθρωπότητας, που έχουν αποφύγει συστηματικά μέχρι σήμερα να καταβάλουν την παραμικρή αποζημίωση στα θύματά τους, αποτελεί σήμερα μια θεμελιώδη υπόθεση ηθικού περιεχομένου. Με επιχειρήματα περί ετεροδικίας αρνούνται να δικαστούν ακόμη και στην Ιταλία που το επιτρέπει για όλα όσα επεφύλαξαν σε απλούς και αθώους ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα στη διάρκεια της ελεεινής τους παρουσίας.

Στις 14 του Σεπτέμβρη, κοινοί ποινικοί εγκληματίες, απάνθρωπες και στυγερές φάτσες βγαλμένες από τον πάτο της κόλασης ,ντυμένοι με στολές παραλλαγής των χιτλερικών στρατευμάτων κατοχής και τα παραπλανητικά ονόματα «Βέρμαχτ» και  «γερμανός διοκητής της Κρήτης Φ. Μύλλερ», έδωσαν τη διαταγή να αφανιστούν από προσώπου γης οι κάτοικοι των οικισμών της μαρτυρικής Βιάννου και των δυτικών χωριών της Ιεράπετρας, γιατί έκαναν το λάθος να ζουν σε μια περιοχή που υπήρχαν –ευτυχώς- αντάρτες που μάχονταν για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Η εντολή ήταν σαφής. «Να εκτελεστούν όλοι οι άντρες που  έχουν ηλικία πάνω από τα 16 όπου κι αν βρίσκονται και όλοι ανεξαιρέτως χωρίς διάκριση φύλου που βρίσκονται έξω από τα σπίτια τους».Πάντα είχα την πεποίθηση πως η μεγάλη δυτική ζωγραφική του Ιερώνυμου Μπος και τα τέρατα που κατοικούν στους πίνακες του Γκόγια, του Οντιγιόν Ρεντόν αλλά και στις μεταφυσικές εικονογραφήσεις της κόλασης των ορθόδοξων εκκλησιών της Κρήτης, ωχριούσαν μπροστά στην πραγματικότητα που αντιπροσώπευαν τα κτήνη της ναζιστικής μηχανής που κατέκλυσαν σαν τερατόμορφοι δαίμονες τα βουτηγμένα στη φυσική ομορφιά χωριά του τόπου μας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.   

Ελάχιστες φωτογραφίες διασώθηκαν για να θυμίζουν αυτό το ολοκαύτωμα των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και την επιβολή του φόρου αίματος που αποφάσισαν και εκτέλεσαν με συστηματική τευτονική τελειότητα. Η συγκλονιστική φωτογραφία με τους χαραγμένους στις φτωχικές πόρτες σταυρούς στο σπίτι του Π. Ινιωτάκη στα Αμυρά της Βιάννου, θα υπάρχει πάντα για να ανακαλεί στη μνήμη εκείνη τη φρικτή εμπειρία των δολοφονημένων απλών ανθρώπων ενός σπάνιου τόπου, που από όσο ξέρω μέχρι σήμερα ποτέ δεν άκουσε από τους δολοφόνους του ούτε την έκφραση μιας απλής συγγνώμης. Οι σταυροί αυτοί θα είναι ένα ντοκουμέντο βίας και καταστροφής και θα  μαρτυρούν για πάντα το ανεξόφλητο βαρύ χρέος των εγκληματιών αυτών απέναντι στους αθώους μάρτυρες και τις επόμενες γενιές.

Η φωτογραφία αυτή μου ήρθε σήμερα στο νου, καθώς διαβάζω για πολλές μέρες τώρα τις δηλώσεις των κραταιών και σήμερα κρατικών αξιωματούχων της χώρας που δεν φαίνεται να έχει τίποτα διδαχτεί από εκείνα που της χρέωσε η Ιστορία. Οι νέοι αφέντες της Ευρώπης με αναίμακτο αλλά το ίδιο επιθετικό τρόπο αυτή τη φορά μας νουθετούν να υποκύψουμε αβίαστα στη συνθήκη της πιο ακραίας ανισορροπίας που επέλεξαν για να επιβάλουν την οικονομική κυριαρχία τους , να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων που έχουν χορηγήσει και να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο την απόλυτη αδιαφορία τους για τους «τεμπέληδες του νότου». Το όραμα της ενιαίας Ευρώπης ίσως να αποτελεί τελικά τη μεγαλύτερη ουτοπία του σήμερα όπως εύστοχα παρατήρησε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στο ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Είναι όμως παραπάνω από σαφές πως στο βάθος της προσέγγισης των κατοχικών καταστροφέων της Ευρώπης δεν έχει υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια καμιά οραματική αφετηρία που να διαπραγματεύεται την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και κυρίως την παγίωση μιας συνθήκης που θα υπολογίζει τις ανθρώπινες προτεραιότητες και όχι τις λογικές των αγορών.

Η μνήμη τουλάχιστον και η Ιστορία δεν τους δίδαξε τίποτα; Ας ταπεινωθούν κι αυτοί μια φορά και ας σταματήσουν να κομπάζουν με τόση έπαρση απέναντι στα χτεσινά θύματά τους. Η ενιαία Ευρώπη είναι ίσως η μοναδική μάχη που μπορούν να δώσουν ακόμη με πειστικό τρόπο αν δεν τους ενδιαφέρει να αντιπροσωπεύουν μόνο το σωματώδη Γαργαντούα του Πανταγρουέλ που ήταν βέβαια ένας γίγαντας αλλά είχε μυαλό μικρού παιδιού ή ακόμη χειρότερα να τους θυμόμαστε πάντα σαν τους χασάπηδες της ηπείρου μας που ποτέ δεν κατάφεραν να κατανοήσουν τα φοβερά χρέη που δημιούργησαν για όσους βίωσαν το πέρασμά τους από τη γη τους ως επέλαση των μυθολογικών βαλκυριών…

Οdyss, 14.09.2011