11.09.2011_Mνήμη και λόγος κατά της βίας

11.09.1973_Σαντιάγο Χιλής

Η πολιτική βία κατά του Σαλβαδόρ Αλλιέντε

Σαν σήμερα. Πριν από 38 χρόνια στρατηγοί ανδρείκελα με χιτλερικά μουστάκια ανατρέπουν στη Χιλή το δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής Σαλβαδόρ Αλλιέντε. Στο προεδρικό μέγαρο της Μονέδα ο πρόεδρος της χιλιανής δημοκρατίας μαζί με λίγους πιστούς που τον υπεράσπισαν μέχρι τέλους, αγωνίζεται με αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία του ώρα να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα του χιλιανού λαού για δημοκρατικούς θεσμούς και ελευθερία. Τα πιόνια μιας  ελεεινής αμερικανοκίνητης συνομωσίας καταφέρνουν στο τέλος να κυριαρχήσουν και να βυθίσουν τη χώρα σε ένα μακρύ σκοτάδι. Εκείνη την τραγική μέρα η νεολαία και οι ενεργοί πολίτες όλου του κόσμου  είδαν να ποδοπατείται με βίαιο και προδοτικό τρόπο όλο το όραμα και ο πολύπλευρος αγώνας μιας σημαντικής προσωπικότητας, του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, που εκλεγμένος από το χιλιανό λαό, είχε με τη δύναμη των ιδεών και της πολιτικής του καταφέρει να δώσει μια ευκαιρία στους απλούς ανθρώπους αναπτύσσοντας διαδικασίες και θεσμούς πρωτόγνωρους σε μια εποχή που είχε πολλές ανοικτές πληγές από το Βιετνάμ –όπου οι αμερικανοί πυρπολούσαν το ρύζι- ίσαμε την Ελλάδα των ανδρεικέλων συνταγματαρχών που είχαν αρχίσει σιγά σιγά να καταρρέουν.

Το 1973 ο κόσμος γνώριζε παντού τη βία της παρουσίας της υπερδύναμης. Στο Μάι Λάι ήταν ακόμη νωπή η φρίκη από τις βόμβες ναπάλμ που έκαιγαν τις σάρκες μικρών βιετναμέζων, στη Νομική της Αθήνας από το Φλεβάρη η νεολαία είχε αρχίσει να εναντιώνεται στη θεσμική βία μιας όλο και πιο σκοτεινής δικτατορίας, στη Χιλή ο Σαλβαδόρ αγωνιζοταν με δημοκρατικά μέσα να περισώσει τις λαϊκές κατακτήσεις και το πρωτοφανές πείραμα μιας συμμετοχικής δημοκρατίας από μια όλο και πιο βίαιη προνομιούχα τάξη που εναντιωνόταν σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση και είχε στραμμένα τα βλέμματά της στο εξωτερικό περιμένοντας αυτό που δεν άργησε τελικά να συμβεί…Τη φυσική εξόντωση ενός σπουδαίου πολιτικού και εκλεγμένου προέδρου με μια ελεεινή συνομωσία σχεδιασμένη στα άδυτα των πιο αδίστακτων υπηρεσιών της υπερδύναμης που όριζε τις τύχες του κόσμου…Στις 11,09.1973 η πολιτική βία ακύρωσε τον αγώνα του χιλιανού λαού, εξοντώνοντας ένα σπουδαίο οραματιστή…Το όνομά του ήταν Σαλβαδόρ και έμεινε εκεί πιστός μέχρι το τέλος…Η μνήμη μπορεί να σώει για πάντα τις οικείες εικόνες που μας απόμειναν από εκείνη τη γοητευτική εμπειρία…Η ταινία του Πατρίσιο Γκουσμάν διηγήθηκε με βαθιά ποιητικό τρόπο την παρουσία του….Ο Σαλβαδόρ την ώρα που μιλούσε με τον κόσμο, κατάφερνε να γίνεται ένα μέρος του ανθρώπινου Τοπίου…  Na τον θυμόμαστε πάντα…Να στηλιτεύουμε την πολιτική βία σε όλες της τις εκφράσεις…Να υπερασπιζόμαστε πάντα τους δημοκρατικούς θεσμούς…Το μόνο που μας απόμεινε για να αντιδρούμε στη βαρβαρότητα…   

11.09.2001_ΝΥ

Η βία των φανατικών κατά των αθώων

Πέρασαν 10 χρόνια από τη μέρα που οι άνθρωποι που αγαπούν τη Νέα Υόρκη, βίωσαν από κοντά και από μακριά εκείνη την τραγική εμπειρία της απώλειας 2973 ανθρώπινων ζωών. Το μαύρο ήρθε να επισκιάσει τα φωτεινά χρώματα της μητρόπολης και να σπείρει τον τρόμο που μόνο ο φανατισμός μπορεί να γεννά, σε μια πόλη που διέθετε πάντα ένα ισχυρό δημοκρατικό βάθος. Η Νέα Υόρκη είναι η Αμερική με το ανοικτό βλέμμα και τις φιλελεύθερες ιδέες. Δεν έχει καμιά σχέση με το συντηρητισμό του νότου και με τις οργισμένες σέχτες των κάθε λογής φοβικών θρησκευόμενων και με τα απολειφάδια της ρατσιστικής βίας. Η Νέα Υόρκη ήταν πάντα η επιτομή της πιο οραματικής Αμερικής, της χώρας που δημιουργήθηκε από τους κατατρεγμένους και εκείνους που πίστεψαν πως μπορούσαν να βρουν καλύτερη μοίρα σε μια γη με ευκαιρίες και μοιρασμένης ελπίδας.

Η βία που άσκησαν εκείνη τη φρικτή μέρα οι φανατικοί είχε σαν στόχο τους αθώους και ήθελε να αφαιρέσει ζωές και να σκορπίσει το φόβο. ΄Ηθελε να υπονομεύσει ακριβώς  αυτά που αντιπροσώπευαν πάντα την καλύτερη εκδοχή του αμερικάνικου τρόπου. Την ελευθερία και το ανοικτό βλέμμα σε ένα κόσμο που αλλάζει και μας υποχρεώνει να είμαστε συνεχώς σε εγρήγορση. Θυμάμαι μετά από τρεις μέρες το πρωτοσέλιδο της γαλλικής εφημερίδας Monde  με τον ιστορικό τίτλο «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», που τόσο εξέφραζε εκείνες τις δραματικές μέρες και το δικό μου αίσθημα για τους ανθρώπους της Νέας Υόρκης και αυτής της μεγάλης χώρας, που κάποτε ήταν ταυτισμένη στη συνείδησή μας μόνο με επεμβάσεις και εκτροπές σε όλο τον κόσμο. Θαρρώ πως εκείνη την ώρα ήταν πιο δυνατή μια αίσθηση αλληλεγγύης για όλα εκείνα που πιστεύουμε πως αντιπροσωπεύουν και σήμερα τις πιο θετικές πλευρές αυτής της σπουδαίας πόλης και της ίδιας της Αμερικής. Η σχέση της με τη γνώση, τα εξαιρετικά της πανεπιστήμια, οι δημοκρατικοί της θεσμοί που παρά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν πάντα, τα μουσεία και οι καλλιτεχνικές της δυνατότητες, οι υποσχέσεις για ευημερία που συνεχίζει να έχει για όλους τους ταπεινούς του κόσμου μας ακόμη και αυτή τη δύσκολη εποχή, η δυνατότητά της να μπορεί επιτέλους να εκλέγει ένα μαύρο Πρόεδρο, η ανοικτή αγκαλιά που ποτέ δεν κλείνει για ανθρώπους άξιους και ξεχωριστούς, η πίστη για ελευθερία  στο εσωτερικό της όσο και αν αυτό δοκιμάζεται τόσες φορές στη διεθνή της  παρουσία…

Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που αξίζει να δει κανείς από κοντά. Ειδικά τον Απρίλη που ανθίζουν τα δέντρα στο Σέντραλ Πάρκ, περπατώντας ατέλειωτες ώρες κάτω από τη σκιά των πιο ψηλών κτιρίων του κόσμου, βλέποντας την πόλη να ανάβει σιγά σιγά σαν  αστέρι την ώρα που πέφτει το τελευταίο φως της μέρας, πηγαίνοντας ξανά και ξανά στα μοναδικά της μουσεία και σταματώντας να δει τις πιο απίστευτες λεπτομέρειες στους σπουδαίους ουρανοξύστες της… Νιώθοντας στους δρόμους την ένταση και τον παλμό μιας αεικίνητης πόλης που κάνει τα πεζοδρόμια και τις γέφυρες να δονούνται σαν τις χορδές μιας τεράστιας άρπας, παρατηρώντας στα χιλιάδες τζάμια τους ιριδισμούς μιας αμείωτης αστικής συνθήκης που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, απολαμβάνοντας τη γοητευτική ανωνυμία ενός τεράστιου μετακινούμενου πλήθους, κάνοντας ατέλειωτες νυκτερινές βόλτες στα εκπληκτικά της στέκια και στα χιλιάδες γεγονότα που δεν σταματούν ποτέ, ακόμη και ψωνίζοντας ένα τζιν τα μεσάνυχτα στα φτηνά  μαγαζιά της που δεν κλείνουν καθόλου,μετρώντας με το βήμα το πιο έξυπνο και πρακτικό σύστημα ονοματοδοσίας δρόμων και λεωφόρων που επιτρέπει να αποφεύγεις το χάος και να μη χάνεσαι ποτέ, ρεμβάζοντας στις εκπληκτικές γέφυρες –μνημεία που ορίζουν με την πατίνα τους μια πόλη που έχει τόσο πολύ χρησιμοποιηθεί…Η Νέα Υόρκη δεν είναι μια πόλη ιλουστρασιόν…Έχει τη γοητευτική πατίνα και τη λάμψη που διαθέτουν μόνο τα πολύτιμα πράγματα…

Σήμερα η Νέα Υόρκη θυμάται…Τους χιλιάδες αθώους… Που υπήρξαν θύματα ενός κακόβουλου και φανατισμένου μίσους …Που ήθελε να εγκαταστήσει το φόβο στις ψυχές των ανθρώπων που έμαθαν να ζουν ελεύθεροι…Όλοι πρέπει να την έχουμε βαθιά στη σκέψη μας εκείνη τη μέρα που η βία θέλησε να καταστεί κυρίαρχη και να ακυρώσει το αίτημα της ανθρώπινης συνείδησης για ελευθερία… Που είναι ένα αίτημα κοινό για όλους μας…Και κυρίως εκεί που δοκιμάζεται η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια… Δηλαδή παντού όπου υπάρχουν Άνθρωποι…

Να θυμόμαστε πάντα τηναγαπημένη ΝΥ και τους αθώους που χάθηκαν…         

Odyss,11.09.2011